چالش نقدگویی و نقدپذیری در نیر

به گزارشپایگاه خبری تحلیلیبه نقل ازنیریمیز، نقدگویی و نقدپذيري، به عنوان خوي و خصلتي انساني و اسلامي، نقش مهمي در فرو نشاندن آسيب ها و آفت هاي فردي و اجتماعي دارد و رواج این فرهنگ در اجتماع، كمك فراواني به پايان دادن كشمكش ها و درگيري ها مي كند. به همان اندازه كه نقد و نقادي ماية كمال و رشد رفتارها و عملكردهاست، نقدپذيري نيز زمينه ساز بسياري از خوشبيني ها و اميدواري ها نسبت به اصلاح امور است. امام خميني (ره) می فرماید: انتقاد بايد بشود، تا انتقاد نشود، اصلاح نمي شود يك جامعه. عيب هم همه جا هست، سر تا پاي انسان عيب است و بايد اين عيب ها را گفت و انتقادات را كرد براي اينكه اصلاح بشود جامعه (صحيفه امام ، 14 ، ص401).
 
اما متاسفانه فرهنگ نقدگویی و نقدپذیری آنچنان که باید و شاید در شهرستان نیر به جایگاه اصلی خود دست نیافته است و به دلیل تلخی ها استقبال چندانی از آن نمی شود و به محض اینکه فردی لب به سخن می گشاید و از کاستی ها و عیب های جامعه اعم از مردم و مسئولین سخن می گوید به دلیل پایین بودن آستانه تحمل، بی درنگ تیرهای مسموم به سویش نشانه می رود، این در حالی است که هر انساني ميل دارد در اظهار عقيده اش آزادي داشته باشد و هيچ كس وي را در بيان آن از راه گفتار يا نوشتار، باز ندارد. هنگامي كه حقّ طبيعي در بيان عقيد هاش از وي سلب شود يا اينكه جز در چهارچوب خاص به وي اجازة اظهار رأي داده نشود، به فرد و اجتماع هر دو ظلم روا داشته شده است.
 
اگر بخواهیم مصداقی بحث کنیم می توان از انتشار یادداشت « فشار کفش آهنین منفعت طلبان بر گلوی توسعه نیر» و هیاهوها و هجمه های سنگین متعاقب آن به عنوان یک نمونه یاد کرد. نویسنده در این مقال به هیچ وجه قصد دفاع از خود را ندارد ولی واکنش های شدید برخی ها پس از انتشار این متن نشان داد اولاً نویسنده در این یادداشت پر بیراه نگفته است و تیر بر هدف نشسته است ثانیاً نقد و نقدپذیری جایگاه چندانی در شهرمان ندارد.
 
واقعیت این است ما غالباً نقد را به حق می دانیم، اما از آن هراسانیم از این جهت می توان نقد را با مرگ نیز مقایسه کرد؛ به آن معنا که شتر مرگ در خانه همه زانو می زند، اما هر فرد ترجیح می دهد آن کس نباشد.
 
 
بی شک اکثر دوستان موافق این نظر هستند که شهرستان نیر علیرغم پیشرفت های بسیار، با کوهی از مشکلات مواجه است و حل این مشکلات با پشت کردن به نقادها و رفتن به مسیر خودخواسته و خوددانسته میسر نخواهد بود و بدون تردید اگر متصدیان امر در بدو کار به نقد های دلسوزانه ارج می نهادند و از صاحبان فکر مشورت می گرفتند اوضاع شهرمان چیزی متفاوت از این بود و امروز گرفتار تامین بودجه برای احداث جاده دسترسی مناسب برای شهرک تخصصی آب در روسای اسلام آباد، تغییر مسیر جاده کمربندی، کنارگذر، واریانت ... اوضاع آبگرم سقزچی، وضعیت مبلمان شهری و عدم کفایت فلان مسئول انتخابی و عدم تخصص فلان متصدی انتصابی و ... نبودیم.
 
البته ناگفته نماند در این میان آدابی نیز برای نقد و نقادی لحاظ شده است و نقدهای به قصد تخریب و عدم علم کافی نقاد نه تنها نتیجه مثبتی به همراه نداشته بلکه سوء ظن و بدبینی به منتقد های منصف و نقدهای دلسوزانه را به همراه خواهد داشت.
 
کوتاه سخن اینکه مسئولان، صاحبان قدرت و متصدیان امور باید بدانند حقيقت نيازمند نقد است نه ستايش و برآشفتن از انتقاد استعداد ها را کور، انگیزه ها را خاموش و امید ها را ناامید می کند و شایسته است شهرستان نیر صاحب گروه فکری باشد منسجم و متشکل از همه صاحبان اندیشه و علم و نه فقط محدود به وابستگان به صاحبان قدرت و ثروت، تا با نیتی خالص و بدور از غرض ها و مرض ها، مجریان و تصمیم گیرندگان را در مواقع نیاز یاری دهند تا نشود آنچه که نباید و نکنند آنچه را که نشاید...
 

انتهای پیام/