به گزارش پایگاه خبری تحلیلیسبلان‌مابه نقل ازآذرسلام، برای کسانی که در سال 1908 در بیرون شهر عربی یافا جمع شده بوند تا کلنگ احداث یک شهر تمام عیار یهودی را بر زمین بزنند تصور اینکه روزی می رسد که این شهر پایتخت یک کشور یهودی می شود بعید و دور از انتظار بود. چه اینکه حتی هرتصل بنیانگذار صهیونیستی هم وقتی با درخواست بسیار وسوسه انگیزی به سراغ سلطان عبدالحمید عثمانی رفت تا به نوعی اجازه احداث مستعمره یهودی را در قدس شریف بگیرد و با پاسخ منفی و قاطع او روبرو شد این آرزو را دست نیافتنی دید.
بنابراین به فکر مناطق و جغرافیای جایگزین افتادند تا مناطقی دیگر از کره زمین را بجای فلسطین انتخاب کنند.برای هرتصل و همکاران او مهم رسیدن به هدف یعنی تشکیل دولت یهودی بود.
آنان از کوه مقدس صهیون (کوه سینا) ابزاری ساخته بودند تا در توهم تاریخی خود سرزمین موعود سه هزار سال قبل را بهانه ای برای جمع آوری یهودیان جهان و استقرار آنها در این سرزمین و بعد تشکیل یک حکومت مورد نظر قرار دهند .حال این که طرح را در آستانه شکست می دید بنابراین به فکر و دنبال دست یابی به سرزمین های دیگر افتادند گروهی از صهیونیست های برجسته نظیر "اسرائیل زانگویل" «طرح صهیونیسم بدون صهیون» را مطرح کرد منظور از این اصطلاح آن بود که صهیونیست ها بجای فلسطین مناطق دیگری از جهان را برای مستعمره کردن و اسکان یهودیان جهت تاسیس دولت اسرائیل انتخاب کنند. حتی هرتصل موقع نوشتن کتاب دولت یهود بر سر انتخاب فلسطین یا آرژانتین مردد بود. او در یکی از نامه هایش به خانواده "روچیلد" نوشت: راجع به محل سرزمین موعود و کشور آینده یهود تردید می کند و آرژانتین را به عنوان سرزمین مثال می آورد و می افزاید نه طرفدار آرژانتین است و نه مخالف فلسطین بلکه طرفدار کشوری است که از نظر آب و هوا و موقعیت جغرافیایی برای یهودیان مناسب باشد نظیر عراق (بین النهرین) در سال 1901 قبرس در سال 1902 العریش در سال 1903 اوگاندا – کنگو - موزامبیک در سال 1903 لیبی در سال 1908 و انگولا در سال 1912 مواردی بودند که صهیونیست ها برای دست یابی به آن بسیار تلاش کردند در خصوص آنگولا موضوع جدی تر از سایر نقاط بود زیرا مستعمره پرتغال بود و به این کشور مایل بودند تا جمعیت استعماری خود را به هر وسیله افزایش دهند بنابراین اسکان یهودیان روسیه و اروپای شرقی را در آنگولا پذیرفتند جالب اینکه مجلس پرتغال هم آن را تصویب کرد؛ به دو شرط ذیل:
- ایجاد و مستعمره انبوه ممنوع بوده و یهودیان می توانند به عنوان افراد و نه به عنوان مردم آنگولا به این مکان ها بیایند!
- دولت پرتغال کنترل اداره آنگولا را در اختیار خود خواهد داشت.
تیم مذاکره کننده صهیونیستی به سرپرستی پروفسور "گریگوری" برای مطالعه به منطقه اعزام شد ولی با آغاز جنگ بین پرتغال و آلمان در آفریقا " پروفسوراسرائیل آنگولا" را به واهمه و تردید انداخت و با کیاست طرح را به حال خود مسکوت گذاشت تا هر دو طرف را در دست داشته باشند.
اگر دقت شود طرح صهیونیسم بدون صهوین گواه آشکاریست که بحث اسکان یهودیان در فلسطین بیشتر از آنکه جنبه مذهبی و دست یابی به سرزمین موعود بوده باشد همانگونه که صهیونیسم از آن دفاع می کنند یک امر کاملاً سیاسی است که طرح آن خود حدیث مفصل بوده ولی موفقیت این طرح و مشکلات ایجادی آن برای جهان اسلام نتیجه کم کاری - سستی و بعضا خیانت برخی ها بوده است و اگر خیانت ها به آرمان فلسطین چه از جانب سران عثمانی بعد از کودتای افسران ترک و چه از طرف مسئولین عرب از جمله؛ شریف حسین و پسرش امیر فیصل و امیرعبدالله نبود فلسطین اکنون در اشغال و غصب صهیونیست ها نمی بود.
تابستان یکی از سال های گذشته بود که جمله کلیدی راهبردی « از بهر تا نهر» در بیان مقام معظم رهبری در کنفرانس فلسطین در تهران مطرح شد این جمله خود خط بطلانی کشید بر:
- طرح دو دولت در یک سرزمین و خون شهید عزالدین قسام و روحیه مبارزاتی را احیا و در اذهان زنده کرد.
-تمام محدوده سرزمین فلسطین باید به قبل از یکصد سال پیش یعنی زمانی که هنوز اعلامیه بالفور صادر نشده بود بر گردد.
-محدود شدن سرزمین فلسطین از بحر تا نهر به معنای نفی مردم یهودی این سرزمین نیست چرا که حتی قبل از طرح مهاجرت، یهودیان در این سرزمین در کنار مسلمان و مسیحی خود زندگی می کردند اما حضور این افراد به عنوان شهروند یک جامعه و افراد بود نه یک ملت.
یادداشت :: مهدی اسماعیلی – کارشناس ارشد جزا و جرم شناسی
انتهای پیام/
نظر شما
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیریت در وب سایت منتشر خواهد شد