عکس پلیس آمریکایی که یک نوجوان سیاه پوست را در فرگوسن در آغوش گرفته یک دروغ بیشرمانه است.مضحک است که می‌خواهند بزرگ‌ترین چالش ایالات متحده را با ابعاد ویران کنندهٔ بیشمارش؛ با یک عکس احساسی سرهم بندی کنند.

دوربین یک دروغ‌گوی بزرگ است. فقط یک لحظه را نشان می‌دهد و مجبور نیست صحنهٔ بزرگتری که در پس آن است را به نمایش بگذارد. استفاده گزینشی از عکس‌ها می‌تواند واقعیت را با هر آنچه بخواهیم به نمایش بگذاریم در هم بیامیزد. ترسناک یا احساسی؛ اثر آن یکسان است به دنبال ساده سازی، با تصویر فریب‌آمیز واقعیت هستند.

در دهه 1930 و 1940 دستکاری فریب‌کارانه عکس‌ها یک خدمت ویژه دستگاه‌های تبلیغاتی دولت‌ها بود. متخصصین پشت پرده در تاریکخانه‌های حکومت‌های تمامیت‌خواه تصاویر ناخواسته را از عکس‌ها حذف می‌کردند و به جای آن تصاویر احساس برانگیز و جذاب را جایگزین می‌کردند. امروز احتیاجی به ماشین‌های تبلیغاتی نیست تا واقعیت را تحریف کنند. امروز ما خودمان با لایک کردن تصاویری که آن چیزی را نشان می‌دهند که می‌خواهیم ببینیم، تصاویر تلخ از واقعیت را مورد بی‌توجهی قرار می‌دهیم.

تظاهرات علیه تصمیم دیوان عالی مبنی بر تبرئه پلیس سفید پوست آمریکایی به نام دارن ویلسون که نوجوان سیاه پوست غیر مسلح، مایکل براون را هدف قرار داده بود باعث اعتراض سراسری شده است. در میان این صحنه‌ها صحنه‌ای که نشان دهنده همراهی نژاد‌های مختلف است در فضای آنلاین منتشر شد. درست مانند آگهی‌های سوپر مارکت‌ها، این عکس در تظاهرات فرگوسن گرفته شده است که نشان دهنده صلح در میان خشونت است. این عکس نوجوان 12 ساله سیاه پوستی به نام دونت هارت را نشان می‌دهد که به آغوش یک پلیس سفید پوست پناه می‌برد. صورت افسر پلیس کاملا احساسی است. افسر پلیس در حال دلداری دادن نوجوان است. بعد از این همه خشونت یک لحظه از وفاق و همدلی تصویر شده است.

چه چیز بی‌معناست؟ این یک لحظه از هزاران لحظه است. فرصتی برای دیدن و جشن گرفتن و به خواب رفتن. این عکس 400 هزار بار در فیس بوک به اشتراک گذاشته شد و هر بار اشتراک گذاری آن تصمیم ماست برای انتخاب آن چیزی که می‌بینیم و آنچه نمی‌خواهیم ببینیم. در شرایط به هم ریخته و دردسرسازی که نه تنها ویسکانسین که همهٔ آمریکا را فراگرفته است، در جایی که زخم‌هایی قدیمی قرن‌های گذشته از فرگوسن سر باز کرده‌اند این عکس یک دروغ بیشرمانه است.

یک عکس لزوما نباید برای دروغ بودن گرفته شده باشد. اما می‌تواند به شکل عمیقی در بازنمایی واقعیت بزرگ‌تر دروغ باشد و واقعیت‌های بزرگ‌تر را پنهان کند. این عکس اولین بار در روزنامه اریگانیان چاپ شد. عکس بعد از آن گرفته شده است که این نوجوان پلاکاردی در دست دارد که روی آن نوشته شده بود «آغوش‌های آزاد». در این هنگام افسر پلیس برت بارنوم به سمت پسر بچه می‌آید و از او می‌خواهد او را آزادانه در آغوش بگیرد.

چه فرصت فوق العاده‌ای برای عکاسی! بر اساس ارزش‌های خبری این لحظه طلایی نمایشی متفاوت از لحظات ناامید کننده تظاهرات است. یک معنای عمیق برای کسانی خواهد داشت که معتقدند که موضوع نژادپرستی در آمریکا یک موضوع ساده است. یک زن دیگر در پس زمینه عکس هم از این فرصت استفاده می‌کند و این لحظه طلایی را به تصویر می‌کشد و برای به اشتراک گذاشتن آن لحظه‌ای درنگ نمی‌کند. چه عکس عاطفی و جذابی! در گذشته احساسات جولانگاه هالیوود و موسیقی بود و امروزه اخبار را شکل می‌دهد. عکس‌های روزنامه‌ها دیگر توسط دبیران عکس روزنامه‌ها برای ساختن داستان‌های خبری انتخاب نمی‌شوند. اگر چه رسانه‌های سنتی نسبت به دست کاری واقعیت به وسیله عکس‌ها چندان بیگانه نیستند. اما وقتی به تصاویر خبری با هر بار اشتراک گذاری آن‌ها در فیس بوک بار‌ها معنا و حیات می‌بخشیم تنها دبیر کنترل کننده اینجا احساسات خواهد بود. این عکس جذاب، مردمی و درست است.

آیا امروز واقعیت نیز در رقابت برای فراگیر بودن باید شرکت کند؟ همه روزه تعداد بیشماری عکس تولید می‌شود که واقعیت‌های گوناگونی را به نمایش می‌گذارد. فرآیندی که در آن بعضی عکس‌ها تبدیل به نماد می‌شوند هیچ روند منطقی و واقعی در پس آن‌ها نیست. مضحک است که می‌خواهند بزرگ‌ترین چالش ایالات متحده با ابعاد ویران کنندهٔ بیشمارش را با یک عکس احساسی از در آغوش گرفتنی اشک آلود سرهم بندی کنند.

لایک کردن این عکس به عنوان تصویر نهایی بحران نژادپرستی در آمریکا مانند این است که در خانه، خود را محبوس کنید و بدون اینکه از دنیای خارج و اتفاقات آن خبر داشته باشید برای خودتان خوش باشید. این چیزی که آمریکایی‌ها به وضوح انجام می‌دهند. واقعیت سست و ناپایدار شده است. و می‌-تواند با یک بغل کردن شکسته شود.

انتهای پیام/ع