
شرح حکمت ۹۴ نهجالبلاغه؛
خیر و نیکی واقعی
امام علی (علیهالسلام) فرمودهاند: خير در اين است كه علمت زياد وحلمت فزون گردد و با پرستش پروردگار به مردم مباهات كنى، هرگاه كار نيكى از تو صادر شد خدا را سپاس گويى و اگر گناهى سر زد استغفار نمايى.
امام علی (علیهالسلام) فرمودهاند: خير در اين است كه علمت زياد وحلمت فزون گردد و با پرستش پروردگار به مردم مباهات كنى، هرگاه كار نيكى از تو صادر شد خدا را سپاس گويى و اگر گناهى سر زد استغفار نمايى.
امام علی (ع) فرمودند: فردى از شما نگويد: خدايا از فتنه به تو پناه مىبرم، زيرا كسى نيست كه در فتنهاى نباشد.
امام علی (ع) فرمودند: بىقدرترين علمها، علمى است كه بر سر زبان باشد و ارجمندترين علمها، علمى است كه بر اعضا و اركان آدمى آشكار شود.
امام علی (ع) فرمودند: اين دلها هم ملول مىشوند، آنسان، كه تَنها ملول مىشوند. پس براى شادمان ساختنشان سخنان نغز و حكمت آميز بجوييد.
امام علی (ع) فرمودند: فقيه كامل كسى است كه مردم را نه از آمرزش خداوند نوميد گرداند و نه از رحمت حق مأيوسشان سازد، نه از مكر خدا ايمنى دهد.
امام علی(ع) فرمودند: هر كه رابطه ميان خود و خدا را نيكو سازد، خداوند نيز رابطه او را با مردم نيكو سازد و هر كه كار آخرت خود را به صلاح آورد، خداوند، كار دنيايش را به صلاح آورد.
ابوجعفر، امام محمدباقر (ع) به نقل از حضرت امام علی(ع) فرمودند: بر روى زمين مردم را از عذاب خدا، دو چيز مايه امان بود: يكى از آن دو برداشته شد و ديگرى برجاست آنرا بگيريد.
امام علی (ع) فرمود: در شگفتم از كسى كه از رحمت خداوند نوميد مىشود و حال آنكه، توان آمرزش خواستنش است.