اگر چه فرزند اول خانواده نبود اما خیلی زود مردانگی خود را نشان داد و مسوولیت و سرپرستی از خواهران و برادران کوچکتر را آنگاه که پدر به ماموریت می رفت به عهده می گرفت. در کنار تحصیل به ورزش کشتی می پرداخت و در هر دو زمینه موفق بود.

هنوز زمان چندانی از پیروزی انقلاب نگذاشته بود و تازه حنجره گلدسته های مجروح مساجد با ترنم طعم خوش اذان پیروزی در التیام دردها می کوشید که آژیر جنگ به صدا در آمد. این طوفان نابهنگام بی آنکه بخواهد سبب شد که نهال وجود جوانان انقلاب ببالد و هرکدام نخلی راست قامت شوند و سر به آسمان سایند. جنگ فرصتی بود که جوهره ایثار آشکار شود و جوانان مسلمان ایرانی سرمشق والاترین ارزشهای انسانی و اسلامی در افقهای دوردست شوند.

حسین جوان اگر چه ۱۴ بهار بیشتر از عمرش نمی گذشت اما دلش برای خدمت به انقلاب چون کبوتری در سینه می تپید. اودر جستجوی حبل المتین الهی بود و بالاخره در جبهه های جنگ به آن چنگ زد. او خیلی زود رسالت و توانایی خود را شناخت و در واحد اطلاعات عملیات به کار پرداخت.

در عملیات متعدد چون والفجر هشت کربلای یک کربلای پنج حضور یافت. در عملیات کربلای پنج مسوول محور و فرمانده اطلاعات عملیات لشکر ثارالله بود. مدیریت ,مسوولیت پذیری ،عشق به ولایت ،اطاعت و فرمانداری ،احترام و روحیه مشورت از خصوصیات بارزوی بود.

شور و شوق فراوانی در جبهه ها داشت و با فروتنی همواره خودرا خدمتگزار رزمندگان می خواند. قدرت فرماندهی خوبی داشت و خلق خوش او زبانزد دوست و آشنا بود.

در انجام فرایض و عمل به مستحبات و قرائت قرآن و دعا کوشا بود.

او از کودکی خلوتها با خدای خود داشت و اعضای خانواده و دوستانش خاطرات فراوان از مناجتهای او به یاد دارند. حاصل این نیایشها و سوز و گدازها رسیدن به مرتبه مکاشفات و درجات روحانی است که یاران خاص گاه از آن یاد می کنند.

هرچند که او مشاهدات خود بر ملا نمی کرد و با مهر مگو لبها ،دوخته بود.

شهید بر اثر تلاش و مجاهده و مراقبه نفس به درجه ای رسیده بود که آیات الهی را به عینه در همه جا مشاهده می کرد و به مصداق آیه “یسبح لله ما فی السموات و ما فی الارض” با زمین و آسمان و کوه و دشت در تسبیح خدا همزبان می شد.

او چون مولایش حضرت علی (ع) و رهبرش حضرت امام راحل خدا را در همه پدیده ها شاهد بود و هیاهوی تسبیح موجودات عالم را به گوش جان می شنید. مهترین نشانه این حضور دائمی در برابر معبود “مرگ آگاهی” او بود. او خود بارها به زمان مرگ خویش اشاره داشته است.

سرانجام این شهید عارف در عملیات کربلای پنج هنگامی که جان یاران را در خطر می بیند آخرین نماز خودرا اقامه می کندو با فرش کردن تن برروی سیم خاردار راه برای رزمندگان می گشاید و از این طریق به دیدار معبود می شتابد.

 

انتهای پیام/