یادداشت/

حلقه مفقوده پیشرفت شهرستان گرمی

گرمی از دیرباز تجلی گاه بزرگ مردانی بوده است که هرکدام نمودی از علم، تلاش و اخلاق محسوب می شدند؛ خطه ای که در تربیت شخصیت های تأثیرگذارفرهنگی، سیاسی و اجتماعی زبانزد بوده است.

به گزارش خبرنگار به نقل از سیفار، شهرستان گرمی از دیرباز تجلی گاه بزرگ مردانی بوده است که هرکدام نمودی از علم، تلاش و اخلاق محسوب می شدند، خطه ای که در تربیت شخصیت های تأثیرگذارفرهنگی، سیاسی و اجتماعی زبانزد بوده است، اما متاسفانه امروزه با گذشت زمان،شاهد هستیم که جایگاه آن در منطقه، در عرصه های مختلف دچار افت و رکود شده است و حتی از بدیهی ترین و ابتدایی ترین امکانات توسعه محروم مانده است. بی شک رونمایی از شاکله وضعیت کنونی شهرستان ما، معلول دلایل متعددی بوده که آسیب شناسی نشده است.

برای ریشه یابی علل توسعه یافتگی و یا توسعه نیافتگی، می بایست دلایل را در دو سطح فرهنگ وساختارها جستجو کرد مجموعه شاخصهای شهرستان در زمینه زیرساختها،درآمد سرانه مردم، وضعیت اشتغال و بیکاری در منطقه، سطح خدمات درشهرستان،وضعیت صنعتی وکشاورزی،مهاجرت بی رویه نخبگان وجوانان تحصیل کرده ما به شهرستانها واستانهای دیگر، متاسفانه همه و همه مؤیدعقب ماندگی مفرط این مرزوبوم است.

بدون تردید می توان گفت که فرهنگ مبارزه برای طلب حق، کار و تلاش ،حس سخت کوشی و مدیریت کلان آن در این شهرستان دچار مشکل شده است و متأسفانه به جای آن فرهنگ سهم خواهی طایفه ای، گروهی و جریانی وجود دارد که بالطبع نشان از انگیزه پیشرفت خواهی و موفقیت طلبی پایین مردم شهرستان است.

درکنارمسائل یادشده،مردم نجیب این دیار،کم خواه، دارای آرزوها و آرمان های کوچک بوده ورویکرد اقتصادی آنها مبتنی بر معیشت است نه تولید ثروت، بیشترهدفشان گذران امروز است.انگارتوسعه چیزی است که باید به آنها داده شود،نه این که برای رسیدن به آن باید تلاش کرد وبا رنج وزحمت به دست آورد. متاسفانه این رویکرد و رهیافت در بین آحاد مردم،مسئولین،گروههای مذهبی وحتی نخبگان شهرستان هم رواج دارد.علاوه بر عوامل فرهنگی بیان شده، مهمترین دلایل ساختاری توسعه نیافتگی این شهرستان را می توان درموارد زیر خلاصه کرد:

۱- فقدان مدیران خلاق وباانگیزه و همکاری کم رنگ میان مسئولین شهرستان که درگذشته وحال در بعضی مواقع،اختلاف نظر این عزیزان مشهود است،این موضوع به صورت عوامل ضد توسعه عمل نموده و موجبات فقدان پیشرفت در ابعاد مختلف را فراهم کرده اند. در این زمینه پتانسیل های مختلف شهرستان،فدای اختلافات سلیقه ای، فرهنگی ، باندی وطایفه ای گردیده است.البته این بدان معنی نیست که دراین شهرستان کاری انجام نگرفته است؛ازانصاف دوراست که قدردان زحمات دیگران نباشیم،بلکه بدان معنی است که عمدتاًفعالیت ها در جهت حل مسایل شهرستان، موردی وتک بعدی بوده است.

۲- ما درانتخابمان اشتباه می کنیم،وبه دلیل تعصبات قومی،افرادفاقدتخصص،بی اعتنابه مشکلات منطقه وسیاست زده را انتخاب می کنیم بعداًهم باعناوینی مانند:”به دوستم قول داده ام،باقرآن به خانه ام آمده وماخوذ به حیا شده ام،من یک رای ندهم چه می شود و…”اشتباه خود را توجیه می نمائیم،یک عده نیز باگفتمان”به من چه”و”به توچه” بیکاری”و”کلاه خودت رو بگیرکه باد نبره”بی خیال از کنار قضیه رد می شود.!!

۴-واضح ومبرهن است که تاکنون خواسته یا ناخواسته اراده و تصمیمی در جهت شناسائی پتانسیل های فراوان شهرستان وهدایت آن توسط یک مدیریت متمرکز وشایسته به طور جدی وجود نداشته و همواره با بیان روشها و راه حل های کلیشه ای و نخ نما شده،تبدیل به یک ابزار خاص،جهت تأمین مقاصدمعین،گردیده است. به عبارت دیگر اگر عوامل تاثیر گذار در توسعه یک دیار را با دقت بیشتری بازنگری نماییم، مشاهده می شود در شهرستان  گرمی این عوامل به عنوان مجهولات مسئله مطرح است.

۵- ما برای توسعه منطقه، نیازمند چند فاکتور اساسی هستیم. نخست افراد دارای نفوذ که دغدغه شان صرفاً فقر زدایی و توسعه است. دوم اینکه این توسعه ، بدنه ای خلاق ، متخصص و علاقمند می خواهدو سوم اینکه اگر دو عامل یادشده، مهیا باشد ما باید لابی قوی از استان و کشور داشته باشیم. چیزی که در طول سالیان گذشته ما از این لابی ها دیدیم تنها به منظور ابقا یا رد مسئول و شخص خاصی بوده است متاسفانه باید گفت که: ما با یک بدنه کارشناسی ناکارآمد مواجهیم. بدنه ای که دغدغه های عمومی و منافع جمعی را در سایه تهیه مبناهای زندگی روزمره اش از دست داده است.

۷- هیچگاه تفکر حاکم بر گرمی به منظور دگرگونی روند حاضر،اصلاح اموروبهبود اوضاع منطقه، پیشقدم نشده و خود را هزینه نکرده است.دغدغه این گروه به طور مشخص ، بیشتر مناسبات سیاسی محلی ،نفوذ منطقه ای،حفظ شرائط خودوبه نوعی مصالحه با شرائط موجود جامعه است.گروه های مذهبی و فکری ،نخبگان ومتنفذین به عنوان یکی از ارکان اصلی جامعه ما ، بیشترین تمرکزشان برروی مسایلی از جنس جناحی و … است وتوسعه شهرستان اولویت اولشان نیست ؛ اینجاست که عوامل عقب ماندگی شهرستان به شدت تشدید می شود.

آری این همان مشکل شهر ماست که سالها در زیر پوست مان رخنه کرده و سرطان وار گسترش می یابد. حال از دست من وتو در برابر این مشکل که حتی برای خیلی ها محسوس هم نیست چه بر می آید؟ بهترین جواب شاید ابن باشدکه  نگارنده در نیت پاک و انگیزه مثبت تمامی شهروندان،مسئولان و مدیران این شهر ستان شک وتردیدی ندارد.چیزی که از ما می ماند نه این پست است نه آن صندلی. تنها عملکردافراد است که می ماند وهیچ شهری توسعه نمی یابد مگر اینکه عزم و اراده ای جدی توام با برنامه ریزی در عقبه آن وجود داشته باشد و این مهم میسر نمی شود جز با عزم و اراده ی همگانی، همبستگی وپرهیز ازتفرقه وتخریب همدیگر،صداقت،ایجادآرامش روانی درجامعه،خودباوری وتوکل به خدا که نمودآن بایددر رفتاروسکنات آحاد مردم، همچنین عملکرد کلیه افراد موثر در این زمینه، بویژه مسئولان ارشد، صاحب نظران ،اندیشمندان ،اساتید حوزه و دانشگاه ونخبگان این خطه محروم، ظاهر شود.مابااین اقدام پسندیده می توانیم شرایط لازم را برای توسعه این شهرستان فراهم کنیم، انشاءالله
ای که دستت می رسد کاری بکن                                پیش از آن کس تو نیاید هیچ کا
 
یادداشت از: حجت‌الاسلام‌حمید بهاری