پرواز در باندی به پهنای سال

 امام صادق(علیه‌السلام) فرمود: «اگر مردم ماه رمضان را می‌شناختند، آرزو می‌کردند که ای کاش تمام سال ماه رمضان می‌بود.» هرکدام از ما به فراخور سن و سالمان ماه‌های رمضانی را به خود دیده‌ام، ولی شاید هیچ وقت از خود نپرسیده‌ایم چرا این ماه، سالی یکبار تکرار می‌شود و این تکرار چه فلسفه‌ای دارد؟

حتی شاید برخی از این تکرار، دلزده شده و از باز آمدنش رنجیده خاطر بوده‌ایم! برخی با شنیدن نام رمضان، صرفا در ذهنشان گرسنگی و نخوردن  و تشنگی و نیاشامیدن مجسم می‌شود و چون می‌آید با سردی به استقبالش می‌روند.

امّا رمضان، کلاس و کارگاهی است فشرده و کوتاه مدت؛ اردویی است یک ماهه با درس‌های فراوان؛ درس‌هایی برای آمادگی، آماده شدن برای تغییر، زمینه سازی برای یک زندگی تازه با سبکی جدید. ما تجربه کردیم که یک ماه از دوازده ماه را می‌توانیم جور دیگری زندگی کنیم.

بر دروازه‌های ورود چشم و گوش و زبان و شکممان بیشتر مراقبت کنیم. سی شب، لذت شهود سحرها را بچشیم. چند رکعت نماز باتوجه بخوانیم و کمی بهتر با خدا هم نفس شویم. زلال اشک را تجربه کنیم و خضوع سر بر خاک مالیدن را بیاموزیم.

چه بسا فلسفه اصلی این کلاس یک ماهه همین باشد که ما را برای همیشه در صراط رستن و پاک زیستن قرار بدهد و از ما انسانی رمضانی بسازد.

خداوند متعال در این یک ماه جوری ما را پرورش می‌دهد تا بفهماند می‌توانیم در طول سال نیز اینگونه باشیم.

اصلا چرا نباید همیشه با خدا رفیق و مانوس باشیم؟! چرا در طول سال، فقر بینوایان را نادیده بگیریم، از رنج پابرهنگان غفلت کنیم، به فریاد نیازمندان و فقرا نرسیم و به فکر قرض داران نباشیم؟! ما که هر روز این ماه می‌خوانیم: اللّهُمّ أغنِ کُلِّ فَقیر، اللَّهُمّ أشبِع …

آیا فقط برای این ماه می‌خوانیم و بعد از آن همه این خوبی‌ها تعطیل؟! نه! بیاییم به پاس مهربانی‌‌ها و محبت‌های خداوند در این ماه، خوب بودن و فاصله گرفتن از بدهی‌ها را وجهه همت سال خود قرار دهیم. بیاییم رمضان خود را یکساله کنیم.