نیکوکاری؛ ترویج فرهنگ ما شدن

با حذف منیّت به نقطه ی اوج مائیّت صعود کنیم ...

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی به نقل از مشکین‌رسا، شناخت، بالاترین نعمتی است که شامل حال مخلوقات دارای عقل و اندیشه (انسان) شده است. در گرو همین عنایت ربّانی است که انسان گام به گام بر پله های عروج به پروردگارش قدم می نهد، حدیث «من عرف نفسه، فقد عرف ربه» به طور واضح بیانگر این نعمت والای الهی است.

 

حدیث مذکور، خودشناسی را مقدمه ی خداشناسی بیان نموده است. تهذیب نفس و اخلاق از والاترین گام های خودشناسی است که این نیز در گرو تدبر و تفکر در آفرینش می باشد.

 

منیّت (خودبینی)، از اخلاقیات ناپسندی است که آدمی را از راه هایی که منجر به شناخت پروردگارش می شود باز می‌دارد و به راهی دیگر سوق می دهد و این برخاسته از نادانی شخص است.

 

یکی از راه هایی که می توان تیشه بر ریشه ی این خُلق ناپسند و واگیردار کشید، حس بخشندگی را در خود فعال ساختن است. با فعال نمودن چراغ بخشش و احسان شعله ی منیّت فروکش کرده و رخت خود را از وجود آدمی به در خواهد برد.

 

احسان و نیکوکاری از جمله خُلق پسندیده و سزاواری است که با حفظ آن منیّت حذف می شود. خداوند به چنین کسانی پاداش اخروی را وعده داده است: «فئاتهم الله ثواب الدنیا و حسن ثواب الاخره و الله یحب المحسنین؛ خداوند پاداش این جهان، و پاداش نیک آن جهان را به آنها داد و خداوند نیکوکاران را دوست می دارد.» (آل عمران/ 148)

 

و آمرزش گناهان را از مزایای این عمل شمرده است: «لهم ما یشاءون عند ربهم ذلک جزاء المحسنین، لیکفر الله عنهم اسوا الذی عملوا و یجزیهم اجرهم باحسن الذی کانوا یعملون؛ آنچه بخواهند نزد پروردگارشان برای آنان موجود است و این است جزای نیکوکاران تا خداوند بدترین اعمالی را که انجام داده اند، [در سایه ایمان و صداقت آنها] بیامرزد و آنها را به بهترین اعمالی که انجام می دادند، پاداش دهد.» (زمر/ 34 و 35).

 

بالاترین شرطی که در امر احسان و نیکوکاری باید در نظر گرفت توجه به این نکته است که این اعمال خداپسندانه باید بدون منّت انجام گیرد چنانکه خداوند فرموده است: «الَّذِینَ یُنْفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ فِی سَبِیلِ اللَّهِ ثُمَّ لَا یُتْبِعُونَ مَا أَنْفَقُوا مَنًّا وَلَا أَذًى لَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَلَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ» (البقرة/۲۶۲).

 

ممکن است شخص گاهی با این عمل خود هرچند خیرخواهانه در نظر خود تلقی شود، باعث ایجاد حس حقارت در مخاطب شود برای جلوگیری از ایجاد چنین حسی و یا برای از بین بردن حس منّت گذاری، نیکوکاری به طرق غیرمستقیم بهترین راه است در این صورت شخصیّت خود حفظ شده و وقارش نزد خودش جریحه دار نخواهد شد. بهتر است ضرب المثل «نانش ده، نامش مپرس» را پیشه ی خود سازیم. و عبارت «از آسمان افتاده» را در اذهان آنها متصور سازیم.

 

و یک عبارت یادمان نرود و آن این است که ماها وسیله هستیم نه روزی دهنده و اگر در این منصب قرار گرفته ایم بدانیم که الطاف الهی چنین استعدادی را در ما منوّر ساخته است و ممکن است دو باره منیّت و غرور در ما شعله ور شود باید با ممارستی کلان از آن دوری جسته و با دستگیری از دوستان، جامعه ای از مائیّت بچینیم، جامعه ای که تصور نکنیم گرسنه ای در کنجی نشسته باشد، چشم به راهی در خانه ای چشم به در باشد، مستمندی در کوچه ای گام بردارد.

 

مسلمان؛ یعنی، به فکر برادر مؤمن بودن است.

 

انتهای پیام/