پیشنهاد تعطیلی مجلس راه‌حل آسان است!

آتش تند نماینده‌های مجلس برای سوال از احمدی‌نژاد و استیضاح وزرای وی که در هفته‌های اخیر و پس از شروع مشکلات بازار ارز شروع شده بود، سرانجام در هفته جاری سردتر شد، هر چند هنوز خبر قطعی و یا منتفی شدن سوال از رئیس جمهور به طور متناوب در حال تکرار است.

نمایندگانی از این دست، تقریبا 5 ماه پس از شروع کار خود به این نتیجه رسیده‌اند که سوال به یک تیغ کند و زنگ زده تبدیل شده است که در مقابل رئیس دولت کارایی ندارد، زیرا در تنها موردی که از این ابزار نظارتی در باره دولت استفاده شد، بخش مهمی از مجلس احساس انفعال و بی چارگی کرد.

در این که سوال حق مجلس است و مجلس در راستای حقوق مردم باید به بهترین روش ممکن از ابزارهای خود استفاده کند جای تردیدی وجود ندارد، اما چرا یک ابزار مهم مجلس این قدر زود رنگ باخت؟

مجلس و یا هر ناظری می‌تواند تهی شدن سوال از محتوا را به گردن دیگران بیندازد اما همان گونه که یک بار دیگر و در هنگام تلاش مجلس برای اصلاح روش سوال از رئیس‌جمهور نیز مورد اشاره قرار گرفت، چاره مشکل در خود مجلس است و مجلس برای برگرداندن حق سوال از رئیس‌جمهور به وضعیت عادی نیاز دارد که به درون خود رجوع کند.

http://www.tabnak.ir/fa/news/238850

نکته مهم این است که مجلس در رابطه خود با دولت، اجازه ندهد ابزارهای نظارتی به ابزار فشار بر دولت تبدیل شود یا به عبارت دیگر نباید اجازه داده شود در قالب نظارت، مسائل فنی به مسائل سیاسی تبدیل شود. دقیقا به همین خاطر است که در جلسات کارشناسی و یا مشورتی، دولت و مجلس به تفاهم و همکاری نزدیک می‌شوند و جلساتی که جنبه سیاسی آنها برجسته می‌شود، به واگرایی بیشتر و تقابل می‌انجامد.

فارغ از نقش و مسئولیت‌های دولت در مسائل پیش آمده، اشتباه مهلک بانیان سوال اول از احمدی‌نژاد این بود که مسائل فنی و اجرایی را به مسائل سیاسی تبدیل کردند. به عبارت دیگر، جلسه سوال از احمدی‌نژاد کمتر در راستای حل مشکلات کشور قرار داشت بلکه یک میدان زورآزمایی بود. به عبارت دیگر، سوال فقط برای سوال بود و بس و همین رویکرد باعث شده است که استفاده از ابزار نظارتی سوال سخت شود.

برای تصدیق ادعای فوق در مورد سوال از رئیس‌جمهور، کافی است به دو مورد از سوالاتی که در جلسه 24 اسفند 1390 از رئیس‌جمهور پرسیده شد دقت شود.

الف) یکی از سوالاتی که از رئیس‌جمهور پرسیده شد، در مورد تاخیر در تشکیل وزارت ورزش و مسائل مشابه آن بود و رئیس‌جمهور هم در پاسخ، به ایرادات قانون نوشته شده توسط مجلس اشاره کرد. اکنون می‌توان این سوال را از مجلس مطرح کرد که اگر هدف اصلی رفع مشکل و بهبود اداره کشور است، چرا چشم خود را بر تاخیر هر دو طرف مجلس و دولت در تهیه شرح وظایف وزارت‌خانه‌های تازه تاسیس بسته است؟

آیا مجلس آگاه نیست که برای مثال وزیر صنعت و تجارت را به پای استیضاح کشیده است بدون این که شرح وظایف وزیر مربوط نهایی شده باشد؟

ب) یکی از سوالات دیگر نمایندگان در سوال اول از رئیس‌جمهور در مورد شیوه هزینه بودجه فرهنگی بود که مجلس در پاسخ شاهد رفع مسئولیت احمدی‌نژاد از خود بود. آیا نمایندگان مجلس یک بار دیگر در کنفرانس مطبوعاتی اخیر خود نشنیدند که وی خبر از هزینه 150 میلیاردی مجموعه‌ای داد که پول از دولت می‌گیرد و به صلاحدید خود خرج می‌کند و به کسی پاسخ نمی‌دهد. اگر درد سوال‌کنندگان یک مساله اجرایی و عملکرد دولت بود، چرا پس از جلسه سوال هیچ چیزی در این مورد شنیده نشده است؟

در مورد سوال اول از رئیس‌جمهور گفته شده است که یکی از مشکلات مهم سوالات علاوه بر تعداد زیاد آنها، از تاریخ گذشته بودن بعضی از آنها بود. جا دارد اکنون این سوال هم مطرح شود که طرح سوال در مورد ماجرای نرخ ارز در چه زمانی باید اتفاق می‌افتاد؟

حتی اگر قرار باشد طرح سوال دوم از احمدی‌نژاد به سرانجام برسد، جلسه بررسی مساله نوسانات نرخ ارز در اوایل آذرماه برگزار خواهد ‌شد. انشالله که تا آن زمان بازار ارز به وضعیتی مطلوب برسد اما برای مثال مساله واردات خودرو با ارز مرجع و مفاسد ناشی از آن که حل آن بسیار سخت شده است، باید در فروردین ماه از وزیر مربوطه سوال می‌شد یا در آذرماه از رئیس‌جمهور؟

جای خوشحالی داشت که سوال از رئیس‌جمهور به یک امر معمول در راستای خدمت به کشور و بهبود اداره امور تبدیل شود، اما این امر قبل از هر چیز نیازمند زمان‌سنجی، حساسیت و شناخت مسائل کشور و نیز نگاه فنی و علمی و فارغ از مسائل سیاسی است. تلخ است که کمیته پیگیر طرح سئوال ارزی از رئیس‌جمهور همه اعضای کمیسیون‌های فرهنگی، عمران و امنیت ملی مجلس باشند و هیچ کدام اقتصاد نخوانده‌ باشند. اگر سوال در مورد ارز است، اعضای کمیسیون‌های اقتصاد و برنامه مجلس چه نقشی داشتند؟

انتهای پیام/