1- این را یک اعتراف فرض کنید : راستش این است که با همه احادیث و روایاتی که در باره "انتظار امام زمان" خوانده ام و شنیده ام ، هنوز درک صحیحی از آن ندارم. و وقتی درک صحیح ندارم ، طبیعتا "منتظر واقعی" هم نیستم. خدا کند کسی به خاطر این اعتراف، به کفر و بی دینی متهمم نکند.

۲- هر جمعه حول و حوش ساعت ۱۰ صبح، دوست عزیزی پیامکی با مضمون "انتظار" برایم می فرستد. اکثرا با بی میلی می خوانم و پاک می کنم. امروز ، اما اتفاق دیگری افتاد و ساعت ۱۰ پیامکی نیامد.۲۰ دقیقه بعد هم نیامد. نیمساعت بعد هم خبری نشد. حتی تا یک ساعت و نیم بعد هم پیامکی دریافت نکردم. بیخود، دلشوره گرفته بودم. مگر نیامدن پیامک چقدر مهم است که بتواند آرامش آدم را به هم بریزد؟
۳- این را هم یک اعتراف فرض کنید: تازه ، و بعد از سالها ، امروز مفهوم "انتظار" را فهمیدم. طولانی شدن انتظار برای یک پیامک در باره امام زمان، واقعا کلافه ام کرده بود.

۴- حدود ظهر سرانجام، آن پیامک رسید. " چه خوش باشد که بعد از انتظاری- به امیدی رسد امیدواری".

۵- یعنی قرار بود امروز به من تفهیم شود که مفهوم "انتظار" آن قدر ها غریب نیست که نتوان فهمیدش؟