نگاهی متفاوت به یک فاجعه تاریخی

هنوز علت کشته شدن 65 کودک ایرانی توسط ناو آمریکایی مشخص نیست

65 نفر از 290 مسافر پرواز 655 را کودکان تشکیل می‌دادند که 8 نفر از آنها زیر 2 سال هستند، اینها توسط آمریکا از آسمان به قعر دریا فرستاده شدند کشوری که ادعای حقوق بشرش گوش زمان را پر کرده است.

به گزارشبه نقل از  فارس ، برخی از وقایع و اتفاقات در زندگی و اجتماع بشری به حدی متمایز و تکان‌دهنده است که تا ابد هیچ توجیه و دلیلی برای آن پیدا نمی‌شود تا ذهن آدمی اندکی از غم و اندوه آرام بگیرد.

ملت ایران به واسطه موقعیت جغرافیایی و در پی جنگ‌های مختلف که بر این سرزمین روا داشته شده پر از این دست وقایع و اتفاقات است که نمونه بارز آن را می‌توان در زنده به گور کردن 175 غواص در دفاع مقدس توسط بعثی‌ها جستجو کرد.

پیرامون این گونه جنایت‌ها، آدمی با خود می‌گوید درست است که جنگ بوده و منطق و شرایط و بنای جنگ بر حذف دشمن و طرف مقابل است، اما هر چه در ذهن خود به جستجو می‌پردازد باز دل و حتی عقل راضی نشده و آرام نمی‌گیرد چرا که نوع از بین بردن عده‌ای انسان با شیوه‌هایی که دیده و یا شنیده شده است، خود مبحثی است که اگر حمل بر خشونت‌گرایی نباشد باید قوانین خاص خود را در میدان جنگ داشته باشد.

اما در میان همه ظلم‌ها و جنایت‌هایی که بر این سرزمین روا داشته شده است، یک روز در تقویم ایران در این بعد از رفتارها برجسته‌تر از سایر وقایع ددمنشانه‌ای بوده که بر این ملت در طول تاریخ گذشته است.

12 تیرماه 1376 درست زمانی که ایران در جنگی تمام عیار که اغلب کشورهای منطقه و غرب به کمک دشمن آمده بودند، دست به گریبان بسیاری از مشکلات بود هواپیمای مسافربری ایران توسط ناو آمریکایی مورد هدف قرار گرفت.

در این سال‌ها در ابعاد مختلف به موضوع مظلومیت بلامنازع 290 شهید پرواز 655 پرداخته شده است، در این نوشتار گریزی خواهیم زد به مسافرانی که در این پرواز حضور داشتند.

با نگاهی به جغرافیا و طبیعت جنوب ایران در می‌یابیم که به دلیل محرومیت‌های تاریخی و بستر و اقلیم گرم و خشک همواره ساکنان این منطقه از کشور برای کسب روزی، مهاجرت به شهرهای مجاور این منطقه و حتی کشورهای خلیج فارس را راهی مناسب یافته‌اند.

مردمانی که به قیمت کسب روزی حلال و مکفی حاضر به انجام امور خدماتی در حاشیه‌نشین‌های عربی می‌شوند و سال‌ها رنج دوری از خانه و خانواده را به تن می‌خریدند.

خطوط پروازی و حتی دریایی و شناوری به مبدأ بنادر و فرودگاه‌های داخلی به مقصد کشورهای حوزه خلیج فارس همواره دایر بوده است.

فرودگاه بندرعباس در این میان به واسطه وجود پایگاه نهم شکاری برای دسترسی به کشورهای جنوبی خلیج فارس از اهمیت بالایی برای تحقق این سفرها برخوردار بوده؛ از همین رو تقاضا برای سفر از طریق این مبدأ حتی در زمان دفاع مقدس نیز بالا بوده است.

بعدها و پس از سقوط ایرباس توسط ناو آمریکایی مشخص شد که بسیاری از مسافران این پرواز از استان‌های همجوار و حتی کشورهای دیگر بوده‌اند به نحوی که در این پرواز از 290 سرنشین 156 نفر مرد، 53 زن و 65 کودک (53 کودک دو تا 12 ساله و هشت کودک زیر دو سال) ایرانی و 42 نفر از ملیت‌های مختلف از جمله هندی، عربی، یوگسلاوی و پاکستانی در کنار 16 خدمه پروازی حضور داشتند.

پس از مورد هدف قرار گرفتن این پرواز توسط یکی از پیشرفته‌ترین ناوهای جنگی دنیا تاکنون روایات و نظریات متعددی پیرامون نحوه، چرایی و چگونگی رقم خوردن این حادثه که به واسطه شلیک دو موشک شکل گرفت در بین عوام و حتی بعضاً نظریه‌پردازان و مسئولان نظامی و دولتی شنیده است.

در کجای فرهنگ ایرانی اینگونه رفتار دارای سابقه بوده که در آن روز گرم و شرجی آمریکایی‌ها داغ این جنایت را تا ابد بر سینه سترگ ملت ایران گذاشتند.

باید از خود پرسید فارغ از هرگونه مسئله و موضوعی، نقش زنان، کودکان و کارگران جنوبی که حتی بعضاً از بسیاری از مسائل پیرامونی سیاسی خود نیز اطلاعی نداشتند، در آن درگیری‌ها و جنگ چه بود که این طور با بی‌رحمی از آسمان به قعر آب‌های خلیج فارس کشیده شدند.

گناه 65 کودک بی‌گناه چه بود، کودکانی که شاید از شوق و ذوق نخستین پرواز زندگی خود ساعت‌ها برای این سفر لحظه‌شماری می‌کردند.

مگر نه اینکه همین آمریکاست که در این ماه‌ها حاضر است به خاطر نجات یک شهروندش از چنگ گروهی همانند داعش با بزرگ‌ترین امتیازات و میلیون‌ها دلار در دست به میدان معامله برود تا جان او را نجات دهد، پس چه اتفاقی می‌افتد که حاضر به شلیک دو موشک قدرتمندتر از یکی از پیشرفته‌ترین ناوهای حاضر دنیا می‌‌شود، با کدام دلیل و منطق.

باید پرسید جای این همه شقاوت و بی‌رحمی را زمانی که روبروی شعارهای حقوق بشری آنها قرار می‌گیرد، چه چیزی خواهد گرفت.

مگر گذر یک هواپیما از هزاران پا فراتر از ناو وینسس که گفته می‌شود از پیشرفته‌ترین رادارهای تشخیص پرنده‌ها برخوردار بوده است، چه آسیبی به این ناو تا بن دندان مسلح می‌رساند.

هر چند سؤالات زیادی پیرامون این اقدام تا ابد بی‌پاسخ خواهد ماند، منتها چیزی که واضح و مبرهن بوده، این است که اگر امروز آن 65 کودک در بین ما بودند، مطمئناً هر کدام به نوبه خود نقشی در توسعه روستاها، شهرها و یا حتی کشور داشتند.

اما چیزی که لابه‌لای تمامی سیاست‌بازی‌ها، قدرت‌ها و مافیای هدایت افکار عمومی توسط عاملان این جنایت برای همیشه مشخص باقی خواهد ماند، خون سرخ 65 کودک خندان و بی‌گناه ایرانی در کنار مادرانی است که تا آخرین لحظات آنها را به آغوش کشیده بودند.

 

انتهای پیام/