«بصیرت» نیاز دوران خاص نیست

بصیرت یک نیاز یک روزه و در یک دوران خاص نیست، بصیرت توانایی تیز بینی و کشف حقیقت در میان انبوه حق و باطل‌هاست. بصیرت یک هنر است، یک فن است که فرد در دوران غبار آلوده شدن فضا نه تنها بتواند حق را از باطل بشناسد بلکه باطلی را که حق را به خود ممزوج کرده ، در

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی به نقل از  مغان امروز، مالک یوسفی مدرس و فعال فرهنگی شهرستان بیله سوار در یادداشتی نوشت: در فتنه ها عامل اصلی شناخت و درک درست داشتن، بصیرت است. بصیرت چراغی است که همواره روشنگر و نجات‌بخش انسان از گمراهی‌هاست و به انسان قدرت می‌دهد تا با حق محوری راه صواب را از ناصواب تشخیص داده و راه حق را برگزیند.

 

 در سایه بصیرت است که حق و باطل، به خوبی آشکار می‌گردد و انسان از ظواهر اشیاء و حوادث عبور نموده و به درکی فراتر از چهره ظاهری آن‌ها نائل می آید.

عواملی که باعث افزایش بصیرت می شود عبارتند از:

1 - تقوای الهی و مبارزه بانفس:

 

 با تقوای الهی تازه درهای بصیرت گشوده می شود. بنابراین کسانی که به وسیله اعضا و جوارح خویش تنها در اندیشه پاسخ گویی به خواسته های نفسانی هستند، نمی توانند به بصیرتی دست یابند که حقایق را بر آنان منکشف سازد و آنان را نسبت به کار درست از نادرست آگاه و هوشیار کند و قدرت تشخیص شان را افزایش دهد و در نهایت از کار نادرست باز دارد. پس این یک آسیب جدی در زمان ماست تا حل نشود درهای های بصیرت بر روی مردن باز نخواهد شد.

 

بنابراین اگر بخواهیم چراغ بصیرت در وجودمان روشن گردد، باید سدی محکم جلوی طوفان هوس کشیده شود، و تقوا همان سد نیرومندی است که می تواند طغیان هوس را در انسان مهار کند. به همین دلیل است که آیات و روایات از تقوا به عنوان کلید مدیریت نفس یاد می شود که با استفاده از آن بصیرت و روشندلی نیز برایش محقق می گردد.

 

2- اطاعت از حجت زمان و شناخت مطالبات او:

 

ولایت فقیه کامل ترین و عالی ترین مصداق حجت الهی است و در مقطع کنونی پشتیبانی از وی و شناخت مطالبات ایشان و عمل به آن، کشور و انقلاب را از هرگونه خطری حفظ می کند. ولی فقیه کامل ترین و بهترین مرجع روشنگری و بصیرت افزایی است. نظریه ولایت فقیه راه را بر تفسیر به رای (در مسائل سیاسی و اجتماعی) که عامل تشتت و پراکندگی خواهد شد، بسته است و منویات وی بهترین نقشه راه یک جامعه اسلامی است.

 

این هم یک آسیب جدی است که مردم ما باید همیشه گوش به فرمان و اشارات رهبری باشند تا راه گم نکنندیکی از اشارات اخیر رهبری تاکید بر مساله نفوذ است. منظور از نفوذ « نشانه گیری ولایت» است که هدف اصلی دشمن شکست ولایت در ایران است. به قول آیت الله بهجت (ره): «در آخر عمر هرچه ضربه خوردیم از نفوذ بوده است».

 

3- شناخت و بینش بر مبنای حق:

 

 امام علی علیه السلام می فرماید اگر حق را بشناسی ، اهل آن را خواهی شناخت. اصولا بصیرت چیزی جز شناخت حق و اهل آن نیست و البته این امر گاهی بر انسان مشتبه می شود و خصوصا در زمان فتنه نمی توان به سادگی آن را تشخیص داد. و راه این شناخت، تربیت نفس و فکر خویش است.

4- تکیه بر اصول و معیارها به جای افراد و شخصیت ها:

 

باید اشخاص را با حق بشناسیم نه این كه حق را با اشخاص؛ زیرا ملاك ارزیابی همه ما همان حق و حقیقت است. معروف است که امام علی علیه السلام در میان جنگ جمل به شخصی که در شناخت حق و باطل درمانده بود و نمی دانست که حق با علی است یا برخی از اصحاب پیامبر (ص) فرمودند: أعرف الحق تعرف أهله و اعرف الباطل تعرف أهله.

 

5-افزایش دانش و آگاهی و اطلاعات:

 

بی تردید هر چه علم و آگاهی در جامعه بیشتر باشد شناخت حق و باطل آسان تر خواهد بود. قیام امام حسین(ع) نیز به خاطر این بود كه مردم را از گمراهی بیرون آورد

 

6- دشمن شناسی:

 

شناخت دشمن ابزاری کارآمد در افزایش بصیرت است. دشمن در جهت مقابل حق قرار می گیرد و همراه بر علیه آن اقدام می کند. یکی از ملاک های اساسی شناخت حق، شناخت جهت مقابل آن یعنی باطل است و به دنبال آن شناخت حق هم ساده تر خواهد شد.

7- دوری از دنیاگرایی و آلوده نشدن به مادیات دنیوی:

 

این عامل از مهمترین عوامل کاهش و افزایش بصیرت است. دنیا طلبی می تواند شامل تمام مظاهر دنیایی از قبیل: حرص و آز، طمع، غرور، حب مال، حب جاه و مقام، حسادت، کینه ورزی نسبت به دیگران، قدرت طلبی، ترس، دروغ گویی، پیمان شکنی و... باشد.

 

بسیاری از افراد به خاطر پُست ، مقام و ثروت دنیوی نمی خواهند و نمی توانند هرگز بصیرت واقعی داشته باشند و این حالت شامل هم عوام و هم خواص مردم می شود. حبیب بن مظاهر، هرگز دل به دنیا نبست و در ركاب فرزند رسول خدا(ص) تا آخر ایستاد، اما عمر سعد، علی رغم این كه در سوابقش دارای شخصیتی مطلوب بود، وعده ملك ری، وی را وسوسه كرد و در صف لشكریان یزید قرار گرفت؛ پس می توان گفت دنیاگرایی جزء اساسی ترین عوامل نداشتن شناخت و بی بصیرتی در انسان هاست.

 

پس اگر مسلمانان صدر اسلام، زراندوزی، پست و مقام، ترس و در یک کلام دنیاطلبی خود را بر مسیر هدایت حضرت پیامبر(ص)، عدالت امام علی(ع)، حق‌جویی امام حسن(ع) و ظلم ستیزی امام حسین(علیهم السلام) ترجیح نمی‌دادند، امروز تاریخ بشریت شرمگین از ریخته شدن خون خدا بر زمین نبود.

انتهای پیام/