ایران شما یک قلّه‌ی راهبردی است در دنیا؛ هم از لحاظ امکانات طبیعی، هم از لحاظ امکانات انسانی و هم از لحاظ موقعیت جغرافیایی و جغرافیای سیاسی.

از اواسط دهه‌ی ۲۰ (۱۳۲۰ شمسی) یعنی از حدود هشتاد سال پیش، این منبع ثروت که ایران شما باشد، ده‌ها سال در مشت آمریکا بود و متعلق به آمریکا بود. دست آمریکا بود. انقلاب شما آمد و این را از دست آمریکا کشید بیرون. تلخ‌کامی آمریکا از این قضیه فراموش‌شدنی نیست.

بعضی‌ها می‌گویند آقا، شما که نسبت به آمریکا نه حاضرید مذاکره کنید، نه حاضرید ارتباط برقرار کنید، با کشورهای اروپایی - خب آنها هم مثل آمریکایند، چه فرقی می‌کند- با آنها چرا ارتباط دارید؟ خب همان‌طور که او سفارت دارد، این هم داشته باشد، با او ارتباط دارید، نه، فرق هست. فرق این است که آمریکا اینجا تملّک کرده بود و از کفّ او، از قبضه‌ی او بیرون کشیده شد.

کینه‌ی آمریکا نسبت به کشور و انقلاب، کینه‌ی شتری است و به این آسانی‌ها دست‌بردار نیست. این فرق می‌کند با فلان کشور اروپایی. بله، آن کشور اروپایی هم، دوست عزیزکرده‌ی ملّت ایران نیست. این را می‌دانیم ما، بلدیم اما این با آن خیلی فرق دارد.

آمریکا یک ثروت عظیم، یک امکان عظیم سیاسی و اقتصادی را با انقلاب اسلامی از دست داده و بعد هم در این چهل و چند سال، چقدر خرج کرده برای اینکه بتواند مجدّداً ایران را از چنگ انقلاب اسلامی بیاورد بیرون و در اختیار خودش قرار بگیرد و نتوانسته. این کینه‌اش با جمهوری اسلامی با کینه‌ی فلان کشور دیگر فرق دارد، خیلی فرق دارد. علّت اینکه تفاوت قائل می‌شویم ما بین آمریکا و دیگر کشورهای غربی، این است. آمریکا در ایران شکست خورده و درصدد است این شکست را جبران کند، لذا هر جور بتواند دشمنی می‌کند.

امروز هم آمریکایی‌ها خوب فهمیدند که با ابزارهای سخت‌افزاری نمی‌شود پیش برد کارها را. ببینید در غزه این همه آدم کشتند؛ تانک آمد، توپ آمد، بمب آمد، مسلسل آمد، ریزپرنده آمد. همه‌ عناصر را به شهادت رساندند، اما نهضت را نتوانستند از بین ببرند. در لبنان، از حزب‌الله کسی مثل سید حسن نصرالله را به شهادت رساندند و عناصر زیادی را از بین بردند. این‌ها کارهای سخت‌افزاری است، اما نتوانستند حزب‌الله را از بین ببرند و نخواهند توانست. لذا باید کار نرم‌افزاری کنند؛ باید تبلیغات کنند.

 این برای من و شما مردم ایران امروز یک شاخص مهم است. کار نرم‌افزاری عبارت است از: دروغ، دروغ‌پردازی، فاصله انداختن بین واقعیت با فکر و تصور افکار عمومی. شما رو به قوت می‌روید، او تبلیغ می‌کند که شما دارید ضعیف می‌شوید. خودش دارد ضعیف می‌شود اما تبلیغ می‌کند که دارد قوی می‌شود. شما تهدیدناپذیر می‌شوید، او می‌گوید من با تهدید شما را از بین می‌برم. تبلیغات این است. یک عده‌ای هم تحت تأثیر قرار می‌گیرند.

امروز کار اساسی، کار مهم برای دستگاه‌های تبلیغاتی ما، برای دستگاه‌های فرهنگی ما، تبلیغات ما، وزارت ارشاد ما، صداوسیمای ما و فعالان فضای مجازی ما این است که پرده‌ی توهّم اقتدار دشمن را پاره کنند، بشکنند و نگذارند تبلیغات دشمن بر روی افکار عمومی اثر کند.

ما وقتی به قضایای قم نگاه میکنیم، میفهمیم که باید خودمان را، افکارمان، افکار عمومی را در قبال تبلیغات دشمن مصونیت ببخشیم. این جزو درسهای ۱۹ دی است.

آن روز مقاله منتشر کردند، امام را متهم کردند، بدگویی کردند... آنها فهمیده بودند که غلبه‌ی بر یک ملت فقط با ابزارهای سخت‌افزاری ممکن نیست. ابزارهای نرم‌افزاری هم لازم است. چیست آنها؟ تبلیغ کردن، توجیه کردن، تبیین کردن.

میخواستند دل مردم را نسبت به امام بزرگوار سرد کنند. چند هزار نفر از طرفداران امام اینجا در زندان و تبعید و زیر فشار و کتک و همه چیز بودند؛ اما این کافی نبود.

باید کاری میکردند که آن ذوالفقاری که از کنار قبر امیرالمؤمنین این دلها را برمی‌آشفت و این حرکت عظیم را به وجود می‌آورد، این ذوالفقار را از بین ببرند، زبان مبارک امام بزرگوارمان. اینجا سخت‌گیری میکردند، یک پیام، یک اطلاعیه از امام می‌آمد، دلهای افسرده دوباره امیدوار میشد. آدمهای خسته، خستگی‌شان برطرف میشد. میدان مبارزه گرم‌تر میشد. قیام قمی‌ها این نقشه را باطل کرد.

چند روز پیش از ۱۹ دی، کارتر رئیس‌جمهور وقت آمریکا تهران بود، در یک جلسه‌ی رسمی بنا کرد از محمدرضا تعریفهای مبالغه‌آمیز کردن و گفت ایران امروز به برکت این آقا جزیره‌ی ثبات است؛ یعنی ایران سال ۵۶ در چشم رئیس‌جمهور آمریکا یک ایران مطلوب به حساب می‌آمد. ایران سال ۵۶ چه‌جوری بود؟ من حالا‌ سه چهار تا از شاخصها را عرض میکنم.
۱- از لحاظ سیاست خارجی مطیع محض آمریکا بود. کار سیاست خارجی رژیم مطلوب آمریکا این بود که مطیع محض باشد، منافع آمریکا را و منافع رژیم صهیونیستی را تأمین کند.

۲- سیاست داخلی؛ سیاست داخلی رژیم عبارت بود از سرکوب مطلق هر حرکتی در داخل کشور دیکتاتوری شدید همه‌ی مجموعه‌هایی که داعیه‌ی مبارزه‌ی با نظام آن روز را رژیم سلطنتی را داشتند با فشار و سرکوب رژیم منزوی شده بودند. جز حرکت تابع امام بزرگوار، حرکت دینی و نهضت دینی‌ای که فعال بود در سرتاسر کشور.

۳- اقتصاد کشور؛ آن روز جمعیت کشور حدود ۳۵ میلیون [نفر] بود روزی نزدیک به شش میلیون بشکه نفت میفروختند، صادر میکردند، پولش می‌آمد داخل کشور میرفت در جیب یک طبقه‌ی خاص. شکاف طبقاتی در کشور به شکل هولناکی خودش را نشان میداد. پول کشور صرف کشور نمیشد، صرف مردم نمیشد، صرف آبادانی نمیشد، صرف راه‌های درست نمیشد، اینها. سطح زندگی مردم پایین بود.

۴- علم و فناوری؛ کشور از عقب‌افتاده‌ترین کشورهای دنیا در علم و در فناوری بود.

۵- از لحاظ فرهنگی؛ گسترش فساد و ابتذال، دوری روزافزون از ارزشهای اخلاقی و دینی و مذهبی، ترویج فرهنگ غربی، ترویج بی‌حیایی به طور روزافزون در کشور، حتی بیش از کشورهای اروپایی که آن روز قضاوت کسانی از خودشان در مطبوعات ما همین بود که اینجا وضع زنهای کشور از کشورهای اروپایی بدتر است؛ وضع پوشش و لباس و حجاب و حیا و اینهایش بود.

ایران این بود؛ این را رئیس‌جمهور آمریکا می‌پسندید و تعریف میکرد و تمجید میکرد و محمدرضا را بخاطر ایجاد یک چنین ایرانی بالا میبرد. اینها برای ایران این را دوست داشتند، این را آرزو میکردند، امروز هم برای کشور این را آرزو میکنند؛ کارتر این آرزو را به گور برد اینها هم این آرزو را به گور خواهند برد.

بزرگداشت حادثه‌ی ۱۹ دی ۵۶ از دو نظر لازم و ضروری است. اولاً از این نظر که روز نوزدهم سال ۵۶ یکی از قله‌های تاریخ کشور ماست. یعنی هر کسی در آینده به تاریخ کشور نگاه کند، یکی از برجسته‌ترین نقاط این تاریخ همین روزی است که شما به مناسبت آن در اینجا اجتماع کردید. چون این روز بود که یک حرکت عظیمی را در کشور به راه انداخت و این حرکت عظیم به یک انقلاب عظیمی منتهی شد که دنیا را تکان داد، نقشه‌ سیاسی دنیا را تکان داد. قله است.

جهت دوم برای لزوم پاسداشت ۱۹ دی این است که ما باید از ۱۹ دی درس بگیریم. این حوادث، این ایام الله، اینها برای درس‌گرفتن‌اند. هم درس بگیریم، هم عبرت بگیریم.

انتهای خبر/ س