حکمت ۱۲۲ نهج‌البلاغه:

سفر بی بازگشت، اندرز فراموش‌شده

امام علی (ع) در تشییع‌ جنازه‌ای حضور داشت، صدای خنده بلند کسی را شنید، فرمود: گویی مرگ در دنیا بر غیر ما نوشته شده است.

به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی «سبلان ما»، در حکمت ۱۲۲ نهج‌البلاغه می‌خوانیم:

 وَتَبِعَ جِنَازَةً فَسَمِعَ رَجُلاً يَضْحَکُ،فَقَالَ امام علی عَلَيهِ السَّلامُ:کَأَنَّ الْمَوْتَ فِيهَا عَلَى غَيْرِنَا کُتِبَ، وَکَأَنَّ الْحَقَّ فِيهَا عَلَى غَيْرِنَا وَجَبَ، وَکَأَنَّ الَّذِي نَرَى مِنَ الْأَمْوَاتِ سَفْرٌ عَمَّا قَلِيلٍ إِلَيْنَا رَاجِعُونَ!نُبَوِّئُهُمْ أَجْدَاثَهُمْ، وَنَأْکُلُ تُرَاثَهُمْ، کَأَنَّا مُخَلَّدُونَ بَعْدَهُمْ، ثُمَّ قَدْ نَسِينَا کُلَّ وَاعِظٍ وَوَاعِظَةٍ، وَرُمِينَا بِکُلِّ فَادِحٍ وَجَائِحَةٍ!

امام علی (ع) در تشییع‌ جنازه‌ای حضور داشت، صدای خنده بلند کسی را شنید، فرمود: گویی مرگ در دنیا بر غیر ما نوشته شده و گویی حق در آن بر غیر ما واجب گشته و گویی این مردگانی که می‌بینیم مسافرانی هستند که به‌زودی به‌سوی ما بازمی‌گردند. ما آنها را در قبرشان جای می‌دهیم و میراثشان را می‌خوریم (و چنان غافل و بی‌خبریم که) گویی بعد از آنها جاودانه می‌مانیم به‌علاوه ما هر واعظ و اندرز دهنده‌ای را فراموش کرده‌ایم درحالی‌که هدف حوادث و آفات نابودکننده قرار داریم (بنابراین چه جای غفلت و فراموشی و خنده و بی‌خبری است؟!).

انتهای خبر/ ح