سبلانه گزارش می دهد؛

ساکنان اینجا درد مردم دارند

سبلانه: ساکنان مرکز شهید پاریاب اردبیل تنها داشته شان را کریمانه می بخشند و فراموش‎کاری ها را به رویت نمی‎آورند؛ با اینکه خود درد فراوان دارند اما...

به گزارش خبرنگار سرویس دفاع و امنیت سبلانه، در دنیای ماشینی امروز انگار عاطفه و احساس رنگ باخته و همه چیز به اصطلاح معروف 2*2تا= 4 تا شده؛ ما آدم های امروزی به این دلخوش کرده‎ایم که فقط با دیدن سالروز فلان حادثه و رخداد تاریخی به یاد برخی ها، بعضی ها و خیلی خاطرات تلخ و شیرین بیفتیم و چون عادت کرده ایم در این قالب زندگی کنیم؛ به اصطلاح عامیانه خودمان، اعصابمان را درگیر تلخی ها نمی کنیم.

هفته دفاع مقدس بهانه ای شد تا سراغی از یادگارانی بگیریم که در اوج گمنامی این روزها همه زندگی شان به دیوار ها و پنجره های بیمارستان و حیاط آن محدود شده  و تنها هفته ای یکی دو بار به خارخ از شهر می روند تا هوایی عوض کنند؛ اینجا بیمارستان ایثار اردبیل مرکز نگهداری و توانبخشی یادگاران  هشت سال دوران دفاع مقدس از سراسر کشور است؛ یادگارانی که با وجود فراموش شدن هایشان باز هم دغدغه ای جز درد مردم ندارند و آرزوی بزرگشان پیوستن هرچه زودتر به  قافله شهداست.

اینجا اشک ها و لبخندها معنای دیگری دارد؛ لبخند اشک را می شود از از نگاه های گره خورده به سقف اتاق ها و پنجره های نیمه باز به خوبی حس کرد؛ اینجا حتی می شود گفتگوی دیوارها، همهمه فریادهای خسته تر از صدا را شنید،  لبخند بر لبان ساکنان اینجا همیشگی است و با مهربانی نگاهت می کنند و خوشامد می گویند؛ دختران گلم، پسران نازنینم، عزیزانم خوش آمدید..

هر ثانیه که از حضور ما در جمع جانبازان مرکز نگهداری شهید پاریاب می گذرد شرمساری ها بیشتر می شود؛ شرمساری از اویی که با تمام جسم نحیفش در تار و پود قالی می تند تا نقش و نگار بیافریند تا جانبازی که با خلق تصویری آن چه باید بگوید را به تو می گوید.

 

 

اگر ناموسم و وطنم به خطر بیفتد باز هم می جنگم

آری ساکنان مرکز نگهداری شهید پاریاب اردبیل تنها داشته شان "محبت"را  کریمانه  می بخشند و فراموشکاری ها را به رویت نمی آورند؛ حتی با وجود درد فراونی که خود تحمل می کنند دغدغه شان درد مردم است؛ مهندس زعفرانی که روزی با پروازهایش لزره بر اندام دشمن می انداخت چند سالی است در آسایشگاه ایثار زندگی می کند قاطعانه می گوید اگر خاکم، ناموسم و وطنم هر زمانی به خطر بیافتد باز هم می جنگم.

 

 من جنگ طلب نیستم اما اگر نمی جنگیدم می دانید چه بر سر ایران می آمد 5 استان کشور  به اشغال دشمن در می آمد و شمار آوراگان به بالای 12 میلیون می رسید.

این یادگار دفاع مقدس هیچ برای خودش نمی خواهد اما حرفی با مسئولان دارد اینکه وضع زندگی 75 میلیون ایرانی را ساماندهی کنند تا مردم درد معیشت نداشته باشند.

او می گوید: وقتی کشور کویت غرامت جنگی دریافت کرد چرا ایرانی ها تا به حال غرامت جنگی دریافت نکرده اند؟

این جانباز با آن که تمام زندگی اش در طول چند سال گذشته به همین بیمارستان محدود شده اما باز هم گلایه ای ندارد و با لبخند کارکنان بیمارستان را نشان می دهد و می گوید: به نظرم  مشکل حقوق این فرشتگان حل شود مهمتر از گلایه های من است.

و او باز با قاطعیت می گوید اگر وطنم ، انقلابم به خطر بیفتد بی درنگ باز هم تا پای جان با دشمنان خواهم جنگید.

با خودم می گویم خوشا به حالت که تا جان در نفس داری پای آرمانت ایستاده ای و مرحبا به غیرت و همتت ای جاودانه روزگار.

بیمارستان تخصصی روانپزشکی شهید پاریاب استان اردبیل در سال 75 به مساحت هشت هکتار در یکی از زیباترین مناطق شهر اردبیل در مجموعه تفریحی و گردشگری دریاچه شورابیل تاسیس شده است؛ هم اکنون بیش از 100 جانباز و ایثارگر در این مرکز زندگی می کنند.

گزارش از سمیه شاهی

انتهای پیام/