پدرانی که "روز پدر" را غریبانه شب کردند

پدرانی که خانه سالمندان ایستگاه آخر زندگی آنها در دنیاست، روز پدر را غریبانه شب کردند اما همچنان چشم انتظار فرزندان خود هستند!

به گزارش سبلانه به نقل از شکوه فرهنگ، امروز روز پدر است، روزی که بهانه ای شده تا فرزندان دورا دور این پدران را گرفته و از زحمات آنان تشکر و قدردانی کنند. زحماتی که نه با زیان و نه با عمل می توان آن را جبران کرد. پدرانی که خواسته های فرزندان را به خواسته های خود مقدم می دادند تا اینکه نکند غمی به دل فرزندان بنشیند و آنان را برای لحظه ای هم که شده غمناک کند.

 

پدرانی که امید به فردای این دنیای فراز و نشیب بسته اند. پدرانی که کودکان امروزی را بزرگ مردان فردا می پندارند! تا اینکه در زمان کهنسالی سرمایه وجودی وی باشند و با محبتی خاص همین فرزندان دست های آنها را گرفته تا تکیه گاه آنان باشند.

 

اما این امید ها و آرزوها همیشه تحقق نمی یابد و فراز و نشیب روزگار، کودکان دیروز را به ناجوانمردان امروز تبدیل می کند. فرزندانی که پس از سالیان سال جواب خدمت، محبت و زحمات پدران خود را تنها در سرای سالمندان خلاصه می کنند.

 

پدرانی که در گوشه ای از این دنیای بزرگ در خانه سالمندان سکوت گزیده اند هیچ انتظاری ندارند مگر اینکه ذره ای از زحمات و محبت های کرده خود را از سوی فرزندان خود ببینند.

 

اما گردش روزگار در همین جا خلاصه نمی شود و فرزندان امروز، پدران فردا خواهند بود و چه خوب است که با اعمال خوب خود به گونه ای مثبت فرهنگ سازی کنیم.

 

امروز همزمان با روز پدر مهمان نگاه های منتظر پدرانی بوده ایم که هم اکنون در سرای سالمندان ماندگاران اردبیل نگهداری می شوند. پدرانی که چشم انتظار محبت فرزندان خود هستند.

 

 

 

 

* نگهداری از 40 پدر در سرای سالمندان ماندگاران

صاحب امتیاز و مدیر سرای سالمندان ماندگاران اردبیل در گفتگو با خبرنگار شکوه فرهنگ اظهار داشت: این مرکز از سال 81 تاسیس شده و دارای ظرفیت نگهداری از 50 سالمند را دارد.

 

جمشید آبرود با اشاره به اینکه تعداد سالمندان نگهداری شده در این این مرکز متغیر است افزود: در حال حاضر 40 نفر سالمند در این مرکز نگهداری می شود.

 

وی در ادامه سخنان خود از فعالیت 20 پرسنل در سرای سالمندان ماندگاران خبر داد و افزود: در این مرکز اقداماتی مختلفی از قبیل پزشکی، پرستاری، پیراپزشکی، روانشناسی و مددکاری انجام می شود.

 

آبرود با اشاره به اینکه ساختمان این مرکز اجاره ای است بیان داشت: نداشتن ساختمان استاندارد و مستقل، فعالیت های و خدمات مرکز را تحت شعاع قرار داده است.

 

صاحب امتیاز سرای سالمندان ماندگاران اردبیل اظهارداشت: از سال 83  برای دریافت زمین از منابع طبیعی و سایر نهادها اقدام کرده ایم اما پس از گذشت یک دهه هنوز به نتیجه ای نرسیده ایم.

 

رئیس هیئت مدیره و مدیر عامل مراکز غیردولتی توانبخشی استان اردبیل با بیان اینکه در این استان نزدیک به  24 مرکز فعالیت می کند افزود: تنها دو مورد از مراکز ساختمان مستقل و استاندارد ندارند.

 

آبرود افزود: با توجه فصل های سال اکنون بهترین زمان برای برگزاری اردو برای سالمندان است، اما متاسفانه در امر تهیه وسیله نقلیه با مشکل مواجه شده ایم و با مراجعه به چند نهاد تا به حال بی نتیجه مانده ایم.

 

وی در ادامه از خانواده های سالمندان خواست تا نسبت به سرکشی از والدین خود اقدام کنند.

 

سرای سالمندان مکانی برای افرادی است که تنها از این دنیای بزرگ، خود و خدای بزرگ را دارند. وجود چنین مراکزی موجب شده است تا هیچ فردی به دلیل فقر و نداری، بی کسی و برخی بیماری های خاص در این گوشه و کنار جان نسپارند. مراکز نگهداری از سالمندان که در طی چندین دهه ی اخیر شکل گرفته، قطعاً بی رحمی انسان امروز و حق ناشناسی جوانان نیست.

 

با توجه به اینکه سالمندان معمولاً توانایی انجام کارهای روزانه ی مربوط به خودشان را تدریجاً در اثر بروز عوارض و بیماری های جسمی یا روانی از دست می دهند و ممکن است افراد در محیط خانه فرصت رسیدگی و یاری دادن به فرد سالمند را نداشته باشند و همچنین به علت گرفتاری های خانوادگی، عدم تمکن مالی، عدم امکان استخدام پرستار خصوصی و ... وضع نگهداری سالمند در خانه روز به روز دشوارتر می شود.

 

در حالت کلی وجود مراکز سالمندان، راحت بودن و آرام ماندن خود سالمند و داشتن سرگرمی، بهره مندی از پرستار و مراقبت های ویژه، رژیم غذایی مناسب و خواب کافی، دور ماندن از افسردگی را به همراه دارد.

 

 

 

* فرزندان زحمات والدین را با بی مهری پاسخ ندهند!

جمشید خرمی یکی از سالمندان 66 ساله مرکز ماندگاران اردبیل است که هشت ماه است به جمع دوستان خود اضافه شده است. وی هیچ توفعی ندارد اما انتظار دارد که به خاطر زحمت های کشیده شده و رنج هایی که وی به خاطر بزرگ کردن و سر و سامان دادن فرزندانش کشیده بی جواب نماند.

 

وی در گفتگو با خبرنگار ما گفت: به خاطر بیماری دیابت که داشتم دو هر دو پایم را قطع کردند و بعدها به خاطر اختلافاتی که در خصوص نگهداری من صورت گرفت نهایتاً از این مرکز سر در آوردم.

 

وی همسر خود را از دست داده و دارای سه فرزند پسر و سه فرزند دختر است، اما در تعجب است که چرا فرزندان قدر والدین خود را نمی دانند و زحمات آنها را با بی مهری جواب می دهند.

 

 

 

*اگر پدر بودم آیا سرانجامم این می شد؟!

اما همه سالمندانی که در این مرکز وجود دارند از بی مهری های فرزندان خود آه به آسمان نمی برند، بهتر است بدانیم در بین این افراد کسانی هستند که آرزوی داشتن فرزند را می کنند. آری "سلام بشیری" یکی دیگر از سالمندن این مرکز است که یک سال است به خانه جدید خود آمده است و هرچند این خانه آن خانه ای نیست که او می خواست اما گذر روزگار این منزلگاه را برای وی انتخاب کرده است.

 

وی 70 سال از عمر خود را گذرانده است، از وضع ظاهری که دارد معلوم است که زندگی رو براهی داشته اما چرا خانه سالمندان ایستگاه آخر وی در این دنیا شده جای تامل دارد!
وی می گوید ماجرای آمدنش  به این مرکز داستان مفصلی دارد، چرا که پس از 50 سال کار و گذر عمر در تهران سرانجام در اینجا هستم.

 

وی که دو بار تا کنون ازدواج کرده است از زندگی خود می گوید. می گوید که  وقتی 20 ساله بوده اولین بار ازدواج می کند اما همسرش را هنگامی که پنج ماهه حامله بوده در اثر سانحه تصادف از دست می دهد.  بعدا تا سال های طولانی ازدواج نمی کند تا اینکه در 35 سالگی دوباره ازدواج می کند. در ازدواج دوم نیز صاحب فرزندی نمی شود.

 

وی در خصوص زندگی خود گفت: من به خاطر سکته قلبی که داشتم، دکترم پیشنهاد داد که به جایی با آب و هوای خوشی بروم. آن موقع 60ساله بودم. بعد از اینکه به اردبیل آمدم پس از مدت کوتاهی ناسازگاری همسرم شروع شد. من در تعجبم که چرا پس از این همه سال زندگی مشترک و گذراندن فراز و نشیب ها ، شیرینی و تلخی های زندگی، او مرا رها کرد و رفت.

 

وقتی که در اردبیل بودم همسرم تمامی اموال و داریی هایم را به طریقی تصاحب کرد تا اینکه پس از گذشت یک سال از هم طلاق گرفتیم.

 

از آنجایی که دیگر چیزی برایم نمانده بود سرانجام منزلگاه من سرای سالمندان اردبیل شد.  سوالی که برای من پیش آمده این است که آیا اگر من فرزند داشتم باز  سرانجامم اینگونه بود یا که قضا و قدر و خواسته خداوند این است؟!

 

 

چرخش روزگار به هر طریقی که باشد شخصیت و روح بزرگ پدران را تحت شعاع قرار نمی دهد و آنان که پدر هستند،  همچنان چشم انتظار مهربانی های فرزندانشان هستند و آنان که پدر نشده اند چشم انتظار فرزند هستند چرا که هر چه باشد آنان را تکیه گاهی برای خود می دانند.

 

 

گزارش از: جعفر عزیزی 

انتهای پیام/*