دریاچه شورابیل روزهای سخت جنگ پناهگاه ما شد 

مریم اکبری، با صدایی لرزان و چشمانی نمناک، به گوشه‌ای از دریاچه اشاره کرد و گفت: جنگ که شروع شد، ما از شهرمان آواره شدیم. هشت روزی از جنگ ۱۲ روزه گذشته بود که خانه و زندگی‌مان را رها کردیم و پس از سفری پر از اضطراب به اردبیل رسیدیم، با یک دنیا ترس و نگرانی. اینجا، در همین شورابیل، چادرهایمان را گشودیم و اینجا شد پناهگاه ما؛ شب‌ها صدای لالایی مادران در فضا می‌پیچید. ما غریبه بودیم، اما اردبیلی‌ها با ما مثل خواهر و برادر رفتار کردند. من هیچ‌وقت محبت‌هایشان را فراموش نمی‌کنم. هر وقت به اینجا می‌آیم، یاد آن روزهای سخت می‌افتم و دلم می‌گیرد، اما درعین‌حال، به یاد مهربانی‌های مردم اردبیل، دلم گرم می‌شود. اینجا برای من فقط یک دریاچه نیست، بلکه نمادی از پناهگاه، همدلی و انسانیت است.

این بانوی تهرانی با اشاره به خاطرات شیرین‌تر گفت: یادم می‌آید در آن روزها که تهیه مایحتاج زندگی سخت شده بود و با آن حجم از مسافر حتی خود شهروندان اردبیلی برای گرفتن نان در صف‌های طولانی می‌ایستادند، اما آن‌ها با سخاوت بی‌نظیری، نان تازه‌ای را که به‌سختی تهیه می‌کردند، برای ما جنگ‌زده‌ها کنار می‌گذاشتند و با لبخند به ما تعارف می‌کردند. این ایثار، در شرایطی که خودشان هم کم‌وبیش در مضیقه بودند، نشان از اوج انسانیت و مهمان‌نوازی آن‌ها داشت.

وی ادامه داد: حتی آنها غذاهای خوشمزه‌ای که با عشق می‌پختند، ما را مهمان می‌کردند. به یاد دارم که عطر سبزی‌ها و طعم غذاهایشان، خستگی و دلتنگی را از وجودمان بیرون می‌کرد و باعث می‌شد احساس کنیم در خانه خودمان هستیم. این غذاهای گرم و پرمهر، در کنار کلام دلگرم‌کننده و همدردی‌هایشان، برای ما دلگرمی و قوت قلب بود. اینجا، در کنار این دریاچه، ما نه‌تنها پناهگاهی فیزیکی، بلکه پناهگاهی عاطفی یافتیم که با عشق و مهربانی مردم اردبیل ساخته شده بود.

 شورابیل برای ما اردبیلی‌ها یک نعمت و جایی برای آرامش و تجدید قوا است

حمید رحمانی، درحالی‌که قدم‌هایش را با ریتم خاصی روی پیست چمنی تنظیم می‌کرد، گفت: من به این پیاده‌روی صبحگاهی اعتیاد دارم! (می‌خندد) هر روز، ساعت ۶ صبح، اینجا هستم. هوا که هنوز خنک است و آفتاب‌نزده، یک صفایی دارد که نگو. باورتان نمی‌شود، بعضی وقت‌ها ایده‌هایی به ذهنم می‌رسد که زندگی‌ام را تغییر داده است.

این شهروند اردبیلی ادامه داد: اینجا، علاوه بر این‌که ورزش می‌کنم، با خودم خلوت می‌کنم و برای یک روز پرکار آماده می‌شوم. این چمن‌ها هم خیلی خوب هستند، نرم و راحت. قبلاً که آسفالت بود، زانوهایم درد می‌کرد، اما الان خیلی بهتر شده است؛ شورابیل برای ما اردبیلی‌ها، یک نعمت و جایی برای آرامش و تجدید قوا است.