حاکم اسلامى می خواهد کارى کند که مردم به بهشت برسند

گفته مقام معظم رهبری 

 

"گاهى شنیده می شود کسانى در گوشه‌وکنار وقتى صحبت از هدایت و راهنمایى و بیان حقایق دینى و مانند اینها می شود، می گویند آقا، مگر ما موظّفیم مردم را به بهشت برسانیم؟ خب بله؛ بله، همین است. فرق حاکم اسلامى با حکّام دیگر در همین است: حاکم اسلامى می خواهد کارى کند که مردم به بهشت برسند؛ به سعادت حقیقى و اُخروى و عقبائى برسند؛ [لذا] راه‌ها را باید هموار کند. اینجا بحثِ زور و فشار و تحمیل نیست؛ بحثِ کمک کردن است. فطرت انسانها متمایل به سعادت است، ما باید راه را باز کنیم؛ ما باید کار را تسهیل کنیم براى مردم تا بتوانند خودشان را به بهشت برسانند؛ این وظیفه‌ ما است، این کارى است که امیرالمؤمنین بار آن را بر دوش خود گرفته است و احساس وظیفه می کند که مردم را به بهشت برساند".

 

آقای رئیس جمهور هم چند روز بعد چنین کلماتی را مطرح کرد:

 

"نباید مردم را بیهوده و بدون جهت نگران کرد و باید بگذاریم مردم راحت باشند. این قدر در زندگی مردم مداخله نکنید، ولو به خاطر دلسوزی؛ بگذاریم مردم خودشان راه بهشت را انتخاب کنند، نمی‌توان با زور و شلاق مردم را به بهشت برد.پیامبر شلاق در دست نداشت، پیامبر بشیر و نذیر بود و ما نیز باید بشیر و نزیر باشیم".

 

من قصد بررسی موقعیت شناسی بیان رئیس جمهور را ندارم. بله او نباید در شرایط حساس کنونی این جملات را مطرح می کرد و دست کم اگر هم اختلافی وجود داشت آن ها را در افواه عمومی طرح می نمود. اما آیا حرف او از نظر منابع اسلامی درست است یا نه؟

 

جمله وی به این که بگذاریم مردم راه خودشان را خودشان انتخاب کنند، حرف درستی است. تحمیل بر رفتار کار درستی نیست. تحمیل و زور حتی در باره بهشت رفتن کار درستی نیست. تحمیل در این باره نه درست است و نه شدنی. اما آیا مگر در جمهوری اسلامی این روش در حال انجام است؟ باید برای پاسخ به این سؤال به خیابان ها و کوچه ها سری بزنیم. کدام کار است که این شائبه را در اذهان بوجود می آورد که تحمیلی در حال وقوع است؟ ...

 

بگذریم. اگر گفته رهبری را بار دیگر مدنظر قرار دهیم خواهیم فهمید که ایشان هم به باز کردن راه بهشت آن هم برای سعادت حقیقی و عقبایی معتقد است که تنها به صورت غیر تحمیلی باید انجام شود. پس چه جای اختلافی باقی می ماند؟ قرآن کریم هم در این باره آیات بسیاری را مطرح کرده که به پیامبر گفته می شود که تحمیل راهگشا نیست و راه هدایت راهی اختیاری و انتخابی است. همه این ها نشان می دهد که راه بهشت راه انتخاب و عاری از زور و فشار است. کدامیک از بزرگان به تحمیل در این باره معتقدند که به این همه اختلاف منجر شده است.

 

باقی می ماند یک حرف و آن این که آیا ایجاد یک فضای سالم برای تصمیم گیری و انتخاب مردم مشمول تحمیل است یا نه ؟ فکر می کنم مشکل اصلی همین جاست. وقتی که برای یک جوان فضای مسموم بدحجابی و فساد پیش می آید آیا باید با آن مخالفت کنیم یا آن که بگذاریم به قول برخی بهشت زوری درست نشود. به نظر می رسد کاملاً مشخص است فساد و تباهی جو را به گونه ای مسموم به سوی انتخاب نادرست سوق می دهد. چه کسی است که به درک چنین فضایی دست یافته باشد و نداند چنین فضای احساسی با انتخاب درست و عاری از تحمیل ناسازگار است. 

 

درست برای همین است که رسول اکرم ص، علی ع و دیگر بزرگان از این ایجاد چنین فضایی در جامعه ممانعت می کردند. قوانین شرعی نیز در همین راستا به قرار دارد. حدود شرعیی که برای فسادهای مختلف وجود دارد خصوصا آن فسادهایی که جنبه اجتماعی دارد و در برابر انظار عمومی انجام می شود همگی در همین راستا هستند. ...

 

نتیجه آن که بهشت زوری حرف نادرستی است و تحمیل برای بردن به بهشت کاری نامطلوب و اساساً ناشدنی. اما آنچه برای حاکمان اسلامی باید مدنظر باشد ایجاد فضای سالم برای انتخاب درست و شیوه و سبک صحیح زندگی اسلامی است. البته تمام همت نیز باید به آن باشد که ایجاد فضا نیز با ملاطفت همراه باشد اما اگر کسانی با تمام وجودشان قصد بر هم زدن فضای سالم را دارند باید در برابر چنین کسانی ایستادگی کرد تا انتخاب های دیگر به سوی آن ها باز نگردد و اوضاع به نفع فساد و تباهی تغییر نکند.