نیاز "آموزش و پرورش" به "آموزش "و "پرورش "و همیارانی تازه تر

در دوران پرشتاب و لجام گسیخته حاکمیت فضای مجازی، این که مدارس ما، چه میزان توانسته‌اند برنامه ای راهبری برای هدایت دانش‌آموزان چنین دورانی داشته باشند، سوال مهمی است که البته پاسخش با ابهام و مجهول آمیخته است.

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی، مهرداد محمدی- در دوران پرشتاب و لجام گسیخته حاکمیت فضای مجازی، این که مدارس ما، چه میزان توانسته اند برنامه ای راهبری برای هدایت دانش آموزان چنین دورانی داشته باشند، سوال مهمی است که البته پاسخش با ابهام و مجهول آمیخته است.

این روزها سوالات مهمی ذهن خانواده و مربیان و مسئولین را با خود درگیر کرده است. این سوالات را عمدتا از زبان بیشتر افراد جامعه، مخصوصا آنها که به هر دلیل علاقه ای به عرصه مجازی ندارند و یا نیافته اند، بیشتر مطرح می شود. این که مادر بزرگ یا پدربزرگی تصمیم می گیرد در همان لحظه ورود فرزندان و نوه ها، گوشی های موبایل را از آنها گرفته و در جایی بگذارد که مشغولیت ذهنی برای آنها ایجاد نکند و بیشتر در جمع واقعی باشند تا جمع پریشان و مجازی دنیای شبکه های اجتماعی، در واقع به دنبال اعتراض به همین شرایط مدرن است. اما همین جا یک مساله مهم وجود دارد؛ مادر بزرگ خانواده استراتژی خاصی را برای این عرصه طراحی کرده و بالاخره می داند تا زمانی که او هست، فرزندانش مجوزی برای ورود به شبکه های اجتماعی و درگیری با این عرصه نخواهند داشت.

تعیین راهبرد جدی در تصمیمات و نیز طراحی های لازم در دروس و کتابهای آموزش و پرورش ضرورتی اساسی است که در کنار موضوعات دیگری همچون ارتقاء فکری معلمین و مدیران مدارس و خود این نهاد، باید جدی گرفته شود.

در واقع به نظر می رسد جاری شدن به دنبال سیل فضای مجازی و شبکه های اجتماعی، آینده آموزش و پرورش را با بحرانی رو به رو می کند که در آن، دانش آموزان، علاقه ای به کبت درسی نخواهند داشت و این کتب بی جاذبه، به منزله، یک جزوه دم دستی برای این بخش از جامعه تلقی خواهد شد. کتابهایی که در برابر خاصیت های رایانه ای و جاذبه های اینترنتی، خاصیتی نخواهند داشت و در آن صورت آموزش و پرورش متضررتر از هر روزی و خسران دیده تر از هر زمانی، دچار سردرگمی خواهد شد.

هوشمند سازی مدارس، تحمیل همین دوران بر آموزش و پرورش است. اما آیا تاکنون موفق بوده ایم؟ پاسخ و برآیند کافی و لازم گرفته ایم؟ این سوالات به دنبال القاء نا امیدی و نگاه بدبینانه به اموزش و پرورش نیست، بلکه طرح مساله ای دوباره درباره تاثیر فضای مجازی بر آموزش و پرورش است تا موثرتر و جدی تر در این باره بیندیشیم و سریع برنامه ریزی کنیم.

امروز با شرایط موجود، آموزش و پرورش – چه بخواهد، چه نخواهد- خود، نیاز به آموزش و پرورشی نوتر دارد تا پویاتر از قبل شده و موجودی نباشد که مثل نهادهای دیگر اجتماعی و فرهنگی روز، در پی دنیای مجازی راه افتاده و نداند که فرجام این راه بی پایان کجاست. در غیر این صورت عقب خواهد ماند. در آینده هم با زیرمجموعه ای بسیار فربه تر از خود مواجه خواهد شد، حال این که معلمین با نسلی که دانسته های و آموخته هایش از فضای مجازی را بسیار بالاتر و والاتر از دانش او می داند، چه باید بکند، ابهامی همیشگی برایش خواهد بود.

در این فضا نهادهای همیار آموزش و پرورش می توانند نقشی جدی در کمک به این نهاد و جبران کاستی های احتمالی داشته باشند. بر همین اساس می توان راهبردها و طراحی جدیدی در روابط نهادهایی همچون اتحادیه انجمن های اسلامی دانش اموزان،آموزش و پرورش ایجاد کرد.

 

انتهای پیام/م