حکمت۱۱۱ نهج‌البلاغه؛

محبت امام علی علیه‌السلام

امام (ع) فرمودند: حتى اگر كوهى مرا دوست بدارد از هم مى‌شكافد و فرو مى‌ريزد!

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «سبلان ما»، در حکمت ۱۱۱ نهج‌البلاغه می‌خوانیم:

وَ قَالَ علی (علیه السلام): وَ قَدْ تُوُفِّيَ سَهْلُ بْنُ حُنَيْفٍ الْأَنْصَارِيُّ بِالْكُوفَةِ بَعْدَ مَرْجِعِهِ مَعَهُ مِنْ صِفِّينَ وَ كَانَ [مِنْ أَحَبِ] أَحَبَّ النَّاسِ إِلَيْهِ: «لَوْ أَحَبَّنِي جَبَلٌ لَتَهَافَتَ».

[قال الرضي رحمه الله تعالى و معنى ذلك أن المحنة تغلظ عليه فتسرع المصائب إليه و لا يفعل ذلك إلا بالأتقياء الأبرار و المصطفين الأخيار: و هذا مثل قوله (علیه السلام): «مَنْ أَحَبَّنَا أَهْلَ الْبَيْتِ فَلْيَسْتَعِدَّ لِلْفَقْرِ جِلْبَاباً» و قد يؤول ذلك على معنى آخر ليس هذا موضع ذكره].

به هنگام بازگشت اميرمؤمنان على عليه‌السلام از ميدان صفين «سهل بن حنيف» در كوفه چشم از دنيا فرو بست در حالى كه محبوب‌ترين مردم نزد امام علی عليه‌السلام بود. امام (ع) فرمودند: حتى اگر كوهى مرا دوست بدارد از هم مى‌شكافد و فرو مى‌ريزد!

سيّد رضى مى‌گويد: معناى اين سخن آن است كه شدايد و مصائب، به سرعت به سراغ دوستان ما مى‌آيند و اين سرنوشت تنها در انتظار پرهيزگاران و نيكان و برگزيدگان و خوبان است. اين سخن همانند سخن ديگرى است كه از امام(عليه‌السلام) نقل شده است كه (در حكمت ۱۱۲ آمده است).

انتهای خبر/ س