خاطرات بچه گی ما با کار و تلاش کشاورزان عجین بود و در دفتر ذهنمان با خطی زرین نگارش شده بود در آن زمان به پنبه، طلای سفید می گفتند و تمام کشاورزان با خانواده خود به تلاش و کوشش میپرداختند و از این نعمت بزرگ الهی بهره مند می شدند.

حال بعد از چند سال نه پنبه ای کاشت می شود نه خبری از طلای سفید در منطقه است و تنها یادگاری که از آن زمان برای نسل های آینده مانده چندین کارخانه پنبه که با دستگاه های متعدد و سرمایه های آنچنانی به مکانی متروکه تبدیل شده، البته در آن زمان کارخانه دارها با دلال بازی های سنتی و با ایجاد بازار سیاه و بد قولی های زیاد به کشاورزان نتوانستند رضایت کشاورزان را جلب کنند و در سالهای آخر کار بجایی رسیده بود که از خارج از استان واسطه یا دلال وارد منطقه کرده بودند.

اکنون کشاورزان منطقه صورت سفید پنبه را که در کشور رتبه دوم را بعد از گرگان با درصدی اندک کسب کرده بودند بوسیدند و کنارگذاشتند و به شغل باغبانی رو آوردند که این امر هم با ناملایمتی مسئولان و کم لطفی دولتمردان در آینده ای نزدیک به سرنوشت پنبه دچار خواهد شد.

محصولات با ارزش منطقه مثل گوجه فرنگی، هندوانه ، خربزه ، خیار ، کلزا و… و از محصولات باغی هلو و شلیل که در بازارهای کشور و خارج از کشور طرفداران زیادی دارد که تاکنون نتوانسته ایم از محصولات یاد شده به نحو احسن بهره لازم را ببریم ما در کنار این محصولات می توانیم با ایجاد کارخانه ای کوچک آبمیوه و حتی فرآورده دیگر آن مثل لواشک های غذایی و غیره تولید و به بازارهای خارجی صادر نماییم.

چرا مسئولان منطقه به جمع آوری اسنادهای کاذب و صوری کاغذی جهت ارائه به کارشناسان بازرس سازمانهای خودشان ارائه میکنند؟ تا خدایی نکرده میز و صندلی خود را از دست ندهند.

چرا کشاورزان منطقه باید شاهد اینهمه بی مهری مسئولان باشند؟ چرا در فصل برداشت محصولات منطقه قیمت حالت سرازیری به خود می گیرد؟ چرا دولت جهت ذخیره سازی محصولات کشاورزی و ثبات بازار کشاورزان کاری انجام نمیدهند؟ تا چه زمانی کشاورز خود بکارد، نگهداری کند، برداشت کند و خود بازاریاب محصولات خود در کنار جاده باشد؟ تا چه زمانی کشاورز باید چوب ندانم کاری مسئولان ذیربط را بخورد؟

اینجانب نه باغی دارم نه زمینی برای کاشت و نه دلالی بلدم ولی وقتی کشاورزی را میبینم که همسر و فرزندانش مورد بی مهری قرار می گیرد و در زیر آفتاب سوزان مغان سیاه و کبود میشوند و در آخر نمیتوانند محصولات خود را به نحو شایسته ای به بازار عرضه کنند افسوس می خورم و بابت اینکه کاری از دستم بر نمی آید عذاب می کشم.

دوران تبلیغات انتخاباتی نزدیک است و بعد از خنک شدن منطقه کاندیداهای انتخاباتی یکی پس از دیگری به منطقه سرازیر می شوند این آقایان چرا در گرما و برداشت محصولات کشاورزان به منطقه نمی آیند؟ چرا اکنون نمی آیند تا از نزدیک ببینند کشاورزان با چه مصیبتی مشغول به کار و تلاش هستند؟ این افراد قیامت را فراموش نکنند که با رای همین کشاورزان صورت سوخته و دستان پینه بسته این افراد مظلوم وارد مجلس خواهند شد.

مسئولان استانی و شهرستانی که اخیرا شاهد مسافرت دولتمردان استانی به منطقه هستیم کمی دلشان به رحم بیاید به باغات مغان سر بزنند و از نزدیک شاهد رنج این عزیزان باشند تا شاید راهکاری بیاندیشند تا کشاورزان و باغداران منطقه بتوانند در بازاری مخصوص محصولات خود را بدون واسطه به بازارهای کشور عرضه نمایند و با این کار گرهی از گره های زندگی خود را به دست دولتمردان باز کنند.

مسئولان شهرستانی می توانند با برپایی جشنواره محصولات کشاورزان منطقه محصولات منطقه را به سایر استانها معرفی نمایند تا کشاورزان منطقه در امر کشاورزی و باغداری تشویق شوند و با قوت قلب و انگیزه بیشتر به کار خود ادامه بدهند.

خدابخش زارعی

انتهای پیام/