شهید عقیل عرش‌نشین

در فرازی از وصیت‌نامه شهید عرش‎نشین می‌خوانیم: الهی، مرا به‌جز تو بخشاینده‌ای نیست و تو را هم همچون منی شرمنده‌ای نیست، پس مرا ببخش و به‌سوی خود راهنمایم باش.»

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «سبلان ما»،  عقیل عرش‌نشین، فرزند قدرت عرش‌نشین در ۴ آذر ۱۳۴۲ در خانواده‌ای متوسط در شهرستان اردبیل به دنیا آمد. در طفولیت، قرآن کریم را نزد مادر فراگرفت. چون در شناسنامه، سال تولدش کمتر از سن واقعی قید شده بود، دو سال دیرتر به مدرسه رفت. دوره ابتدایی را در مدرسه هفت‌تن و دوره راهنمایی را در مدرسه جهان علوم و دوره متوسطه را در هنرستان نواب صفوی (مدرس) اردبیل طی کرد در رشته برق، دیپلم گرفت. در تمام مقاطع تحصیلی، فردی سخت‌کوش بود و با نمرات عالی قبول می‌شد. از دوران کودکی در هیئت‌های مذهبی مختلف شرکت می‌جست و مکبر مسجد بود.

 از ویژگی‌های بارز عقیل در کودکی و نوجوانی حس انسان‌دوستی و کمک به دیگران بود. به ورزش، به‌ویژه فوتبال علاقه بسیار داشت. در سالهای ۱۳۵۷-۱۳۵۶ که نوجوان چهارده، پانزده‌ساله‌ای بیش نبود به مطالعه کتاب‌های مذهبی می‌پرداخت و در تظاهرات شرکت می‌کرد.

 عقیل عرش‌نشین، در خصوص ضرورت حضور در جبهه معتقد بود که «قرآن، اسلام و ناموس مردم در خطر است، ماندن فایده‌ای ندارد، باید به جبهه برویم.» 

 با عضویت در سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، حضورش در مناطق عملیاتی افزایش یافت. به‌ویژه پس از آنکه جلال - برادر بزرگش - در سال ۱۳۶۴ به شهادت رسید، عزم وی جزم‌تر شد و می‌گفت: «باید راه جلال را ادامه دهم. ۴ جمله‌ای از وصیت‌نامه برادرم به گوشم ندا می‌دهد که اسلحه مرا بردارید.»

عقیل، بعد از انحلال تیپ ویژه شهرستان اردبیل - بعد از عملیات والفجر مقدماتی - در سال ۱۳۶۱ به لشکر عاشورا پیوست و عازم جبهه‌ها شد. توحید عرش‌نشین در خاطره‌ای از این دوران می‌گوید: «شبی آمدم. او نماز می‌خواند. ساعت حدود ۵/۲ صبح بود. خیلی منتظر شدم تا نماز را تمام کرد... در سجده خیلی گریه می‌کرد و بعد از اتمام نماز التماس دعا کرده و گفتم شب را بخوابد و نماز صبح بیدار شود. گفت: «اگر مرا دوست داری دعا کن شهید شوم.» 

سرانجام عقیل عرش‌نشین در جریان عملیات والفجر ۱ در منطقه ابوغریب در ۲۲ دی ۱۳۶۲ در اثر اصابت تیر به شهادت رسید. پیکر شهید عقیل در بهشت فاطمه (س) اردبیل به خاک سپرده شده است. در وصیت‌نامه او که با جمله «امام را دعا کنید» شروع شده چنین آمده است:

«یا مقلب‌القلوب، ما فقط خشنودی تو را می‌خواهیم و تنهای آرزوی ما رضوان توست؛ هرچند که اعمال پلید ما باعث خشم و غضب تو شده است. ای عالم ای کامل، قاصران سوی تو گام برداشته‌اند و تشنه رسیدن به کمال مطلق هستند، ولی همچنان به‌دور خود می‌گردند. تو جویندگان رشد و آگاهی را به‌سوی خود بکشان و دلخستگان را هستی عنایت فرما تا همچنان در راه و گام برداریم. الهی، مرا به‌جز تو بخشاینده‌ای نیست و تو را هم همچون منی شرمنده‌ای نیست، پس مرا ببخش و به‌سوی خود راهنمایم باش.»

انتهای خبر/